We zijn op het werk bezig iets dat in vier dimensies bestaat (x, y, z en tijd) in twee dimensies te proberen wurmen. Geen projectie, maar letterlijk x, y en z proberen platslaan.

Dat is, nodeloos te zeggen, niet evident.

We hebben een manier gevonden waar we een ruime consensus van de gebruikers over gekregen hebben, maar ik had het tot nog toe aleen maar getekend met ofwel een uitgevonden configuratie, hetzij de gegevens van een plaats waar ze zeer zorgvuldig alles precies zó hebben opgebouwd dat het lukt, dat platslaan.

De volgende stap was dus: echte gegevens in het ontwerp steken. Dat was ook al niet honderd procent evident: tekstschermen een voor een open doen in een heerlijk ouderwetse (maar uitstekende) MOTIF-toepassing, de schermen “printen” naar mijn eigen emailadres, een voor een attachments openen en omzetten naar een lijst van ID’s en start- en einddata (en reden, en groepering).

Dan had ik de data, maar moesten die gevisualiseerd raken. Het had natuurlijk manueel gekund: start en eind omzetten naar x-waarde en breedte van een balkje, en in het midden van dat balkje het ID zetten.

Ik heb het ook manueel gedaan, voor een kleine subset van gegevens, om te zien of het zou werken. Ja, het zou werken. Maar met honderden en honderden blokjes: geen goed idee om het met de hand te doen.

“Programmeren” dan maar. Niets ingewikkeld, gewoon vertrekken van een lijst om er een svg-bestand van te maken: een paar lijnen javascript en ’t was gepiept.

Maar het is zoals in The Feeling of Power (mutatis mutandis, gezien het onderwerp): het gevoel van iets te kunnen, hoe simpel ook, waarmee stapels en stapels werk kan vermeden worden.

En ook: direct zien wat er nóg allemaal zou kunnen. Want mijn eerste exploratie met echte data brengt meteen problemen naar voor, dingen die we niet voorzien hadden maar wel in de data zitten.

En de eerste naïeve visualisatie kan veel verbeterd worden, ook algoritmisch en dus zonder menselijk gefutz. En eens dat er is, kunnen er nog binnen die blokjes heatmaps gemaakt worden (waar ik ook de data van kan krijgen). En dan kan het allemaal interactief gemaakt worden ook. En geprototypeerd. En alles.

…maar dán begint het kosten/batengewijs misschien niet meer zo interessant te worden, en moet het misschien wel aan échte programmeurs overgelaten worden.

Ik zou dat wel graag doen voor mijn werk, dat soort dingen. Gelukkig doé ik het tegenwoordig ook af en toe.