Tja.

Wat kan een mens zeggen?

Het is pulp van de zuiverste soort, natuurlijk. En de auteur…de auteur heeft een…een speciale manier van…van schrijven.

Death…. Death always found a way in. Stop, I ordered myself as the general sense of unease threatened to swell. Tonight wasn’t about all the things I was aware of that I probably shouldn’t be. Tonight was about living, about…not being up all night, unable to sleep, alone and feeling like…like I had no control, no…no idea of who I was other than what I was.

En ja, de namen zijn belachelijk. Het hoofdpersonage heet Pennelaphe, haar hoofdbewaker en vaderfiguur heet Vikter, er is een (en het is niét grappig bedoeld) Prinses Analia, het speelt zich allemaal af in Masadonia (hoodstad Carsadonia), de slechteriken zijn Atlantians en er zijn ook wolven (een soort weerwolven) en vamprys (een soort vampieren) en er is een Dark One (een slechte slechterik) en er zijn craven (een soort zombies). Ahem ja.

Pennelaphe — Poppy in ’t kort — is een Maiden, die om in het begin van het boek onduidelijke redenen aan de Goden gewijd is. Ze woont in een stad die helemaal ommuurd is en omgeven door gevaarlijke dingen en beesten. Er is een graaf en een gravin die de stad besturen, en ze zijn allebei Ascended, ’t is te zeggen bijna onsterfelijk.

Er zijn mensen de zo’n ascension doen enerzijds, en anderzijds wordt elk tweede (of was het derde? of alletwee? geen idee meer) kind van elk gezin opgevorderd om in de tempel tot de goden te gaan bidden en nooit meer terug te komen naar hun familie.

Poppy is, om in het het begin van het boek onduidelijke redenen, blijkbaar vitaal bij die ascensie. Ze mag ook niemand zien en niemand mag haar zien: ze loopt heel de tijd in het wit gekleed rond en met een masker op.

Ze kent eigenlijk alleen haar bewakers (we zin interactie met voormelde vaderfiguur Vikter, die haar heeft leren vechten als de beste ninja, en met Rylan, die wat jonger is) en dan nog één goede vriendin.

In het begin van het boek muist ze er vanonder en gaat ze naar een lokale herberg-slash-huis van lichte zeden, gewoon om er eens uit te zijn en ook eens te leven.

The music was…it was like nothing I’d heard before. It was deeper, thicker. Slowing, and then speeding up. It was…sensual.

Dan ziet ze plots Vikter en vraagt ze aan de mevrouw van de herberg waar ze zich kan verstoppen. Komt ze in een kamer terecht waar –ge raadt het– een man was. En niet zomaar een man, maar de fantastisch knappe jonge Hawke, vers terug van monsters jagen buiten de stad. Die niet weet dat ze de Maiden is, uiteraard. En dan gebeurt dit!!

Senses hyperaware, I watched as Hawke stopped in front of me and lifted his hands, gripping the back of the hood with one. For a moment, I thought he might pull it back, and the charade would be over, but that wasn’t what he did. The hood only slipped back a couple of inches.

“I don’t know what kind of game you’re about tonight.” His deep voice was husky. “But I’m willing to find out.”

His other arm came around my waist. A gasp left me as he hauled me to his chest. This was nothing like the brief embraces I’d received from Vikter. I’d never been held by a man like this. There wasn’t an inch between his chest and mine. The contact was a jolt to my senses.

He lifted me up onto the tips of my toes, then clear off my feet. His strength was staggering since I wasn’t exactly light. Stunned, my hands landed on his shoulders. The heat of his hard skin seemed to burn through my gloves and the cloak and thin white gown I usually slept in.

His head slanted, and I felt the warmth of his breath on my lips. A tight tremor of anticipation coiled its way down my spine at the same moment my stomach dipped with uncertainty. There was no time for the two warring emotions to battle. He pivoted and strode forward with the same kind of feline grace I’d seen from him before. In a matter of a few stuttering heartbeats, he was guiding us down, his grip strong but careful, as if he were aware of his strength. He came down over me, his hand still behind my head, his weight a shock as he pressed me into the bed, and then his mouth was on mine.

Hawke kissed me.

Haar allereerste kus!!!

Enfin, lang verhaal kort, een tijd later wordt Hawke haar hoofdbodyguard en gebeurt er allerlei.

Het is op zich geen slecht verhaal. Ik bleef lezen. De romantische en seksuele spanning wordt zo ongeveer 80% van het boek opgebouwd, dan hebben ze één keer ahem geslachtsgemeenschap en dan zit het spel op de wagen qua het échte verhaal.

Ik ben er zeer snel doorgeraakt, ik heb mij geamuseerd met mijn verstand op nul, en ik kijk uit naar het vervolg.