“A true successor to The Hunger Games” staat er op de cover.

Ach, ach, ach.

Het zit er in dat dit een film wordt, ja. Het is alleszins filmisch genoeg. En ja, er koen ook jonge mensen in voor. En het is in de toekomst. Maar daar stopt het zo ongeveer, denk ik.

Scythe speelt zich af een jaar of 250-300 in de toekomst. Tweehonderd jaar geleden heeft het amalgaam van computers en algoritmes dat we nu “the cloud” noemen, bewustzijn gekregen. En eens het bewustzijn had, heeft het meteen de teugels in handen genomen: mensen hoeven niet meer ziek te worden of dood te gaan, iedereen en alles krijgt nanobots ingeplant om subtiel of minder subtiel bij te sturen waar nodig. Depressie kan verholpen worden, niemand gaat nog dood, de centrale intelligentie — the Thunderhead genaamd door mensen die er in het begin wat bang voor waren — zorgt ervoor dat er voldoende eten is, dat de natuur weer helemaal in orde komt, zelfs dat sommige uitgestorven dieren (de dodo!) terugkomen.

Niet verkeerd te verstaan: Thunderhead is geen dictator, mensen blijven vrije wil hebben. Wie niet wil meewerken, wordt “unsavory” en wordt scheef bekeken, maar niet meteen gestraft. Ze verliezen wel hun toegang tot de persoon Thunderhead, waar alle andere mensen mee kunnen spreken. Ze kunnen Thunderhead alleen maar als “gewoon” internet gebruiken. En ze moeten om de zoveel tijd op gesprek met een ambtenaar.

‘t Is dus geen verhaal van rebellie tegen Thunderhead.

Thunderhead had namelijk helemaal in het begin een aantal zeer duidelijke regels opgesteld: het zou zelf geen macht over dood en leven hebben. ‘t Is te zeggen: iemand die voor de leute of wegens een ongeluk pakweg van een gebouw springt of onder een trein raakt, die wordt weer levend gemaakt. Maar zelf nieuw leven maken, of mensen voor altijd dood doen: daar houdt Thunderhead zich ver van.

Natuurlijk, als iedereen blijft leven en niemand gaat dood, wil dat zeggen dat binnen de kortste keren de Aarde (zelfs met alle kunstgrepen van Thunderhead) stampvol zit.

En dus zijn tweehonderd jaar geleden de Scythes opgericht: een organisatie die mensen dood doet. Iedere scythe wordt zorgvuldig gekozen en opgeleid — “geen mensen willen dood doen” is zowat een basisvereiste — en krijgt dan een quotum van mensen die hij.zij moet dood doen. Mensen die door een scythe worden beëindigd, worden niet meer opnieuw tot leven gebracht door Thunderhead. En Thunderhead houdt zich niet bezig met wat scythes doen. Nooit. Stelt geen vragen, moeit zich niet.

Citra en Rowan worden allebei gekozen om in de leer te gaan bij Scythe Faraday. Tegen de gewoonte in, want normaal gezien neemt een scythe maar één leerling tegelijk. En noch Citra, noch Rowan willen scythe worden — wat meteen een punt in hun voordeel is.

En dan Gebeuren Er Dingen, en komen ze elk bij een andere scythe terecht. Citra bij Scythe Curie en Rowan bij Scythe Goddard (ah ja, de scythes nemen een naam van een beroemd personage uit het verleden aan als ze scythe worden).

Curie heeft in haar jeugd, zeer lang geleden, dingen gedaan waar ze nu absoluut niet meer achter staat. Goddard is een scythe die, tegengesteld aan alles wat de traditie wil, plezier schept in mensen dood doen. Niet één voor één na zorgvuldig overwegen, maar in grote massa’s samen.

Een heel fijn boek, vond ik. Geen idee of het een goede film zou maken, en absoluut geen idee waar het vervolg naartoe gaat, maar ik ben alvast zeer benieuwd.