Heel het vorige boek werden Nick en Viola achtervolgd door burgemeester Prentiss en zijn acolieten. Op het einde van het vorige boek wordt Viola levensgevaarlijk gewond en kan Nick niet anders dan zich over te geven.

En dan wordt het een volledig ander verhaal: niet meer op de vlucht, maar in de klauwen van de slechteriken. Nick weet niet of Viola nog leeft, heeft ook geen idee van wat er eigenlijk aan het gebeuren is. Viola weet ook niet of Nick nog leeft en wat er allemaal aan de hand is.

De schaal van het verhaal is ook groter geworden: waar het in boek één nog min of meer op het dorpsniveau zat, zitten we nu in een stad en zijn er hints naar grotere zaken. De stad, waar overigens wél vrouwen leven (’t was alleen in Prentisstown dat er geen vrouwen waren), heeft ook zijn duistere geschiedenis. De Spackle worden er als slaven gebruikt. En de vrouwen, die in tegenstelling tot mannen en alle andere dieren hun gedachten niét projecteren, hebben zowel hun eigen agenda als hun eigen geheimen.

Nick en Viola zijn totaal anders, en gaan op een totaal andere manier om met de omstandigheden. Die omstandigheden, dat komt er vooral op neer dat ze elk apart op een eigen manier, meer of minder subtiel, gemanipuleerd worden. En dat ze in elkaar (proberen) blijven geloven, en opoffering na opoffering brengen. En géén Twilight-achtige “zelfopoffering”, maar echt serieuze levensveranderende dingen.

Opnieuw hartverscheurend. Opnieuw zeer aangeraden.

Zeer, zeer goed. Het is absoluut niet gelopen zoals ik dacht dat het zou lopen.

Het kortverhaal The Wide, Wide Sea dat op het einde van het boek zat, speelt zich jaren voor het verhaal af en heeft het over een relatie tussen een mens en een spackle. Het gaf hints in de richting van wat ik dacht dat er ging gebeuren in boek twee. Ik denk dat dat nu in boek drie zal gebeuren. Spannend!