Ik zo’n vermoeden van wat er allemaal zou kunnen gebeuren in boek twee. Dat is uiteindelijk niet echt in het tweede maar wel in het derde boek gebeurd.
Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat het voorspelbaar was, dit derde en laatste boek in de reeks. Wél dat het een logisch en degelijk einde had. De manier waarop Ness tot aan dat einde raakt, was iets anders. Zo ongeveer iedereen elk belangrijk personage in het boek moet voortdurend onmogelijke keuzes maken (behalve de vroegere burgemeester dan, die is en blijft door- en doorslecht en heeft zeer weinig twijfels bij wat dan ook). En het is soms een beetje bij het haar getrokken, maar in het algemeen valt het allemaal zeer goed mee.
Terwijl ik aan het lezen was dacht ik trouwens heel de tijd dat dit een fantastische televisiereeks zou kunnen zijn. Zo eentje op Netflix of Amazon Prime, vijf of zes afleveringen van drie kwartier maal twee seizoenen. En dan keek ik naar de cover en zie ik “soon to be a major motion picture” staan, en ga ik op de Youtubes kijken naar de trailer en denk ik eerst yay! Mads Mikkelsen is een uitstekende Prentiss maar dan oh no wat een kul, dit is helemaal verkeerd. Tom en Viola zijn tien jaar te oud. Moto’s? Viola in het dorp?
Ah well. Misschien binnen een jaar of vijftien of zo, wie weet.
Het laatste boek was trouwens niet perfect. Prentiss is té stereotiep slecht. Een béétje meer communicatie zou veel problemen opgelost hebben. Het tijdsframe is te kort: het gaat om mensen die anderhalve generatie op een planeet zijn — het zou denk ik interessanter geweest zijn als alles pakweg drie generaties had geduurd. En het is begrijpelijk de meest intelligente levensvorm op een planeet waar zo ongeveer alles en iedereen in telepathisch contact met mekaar een soort geïdealiseerde nobele wilden zijn, maar het mocht er wel een beetje minder vingerdik op liggen.
Maar behalve dat: geen enorm zware klachten. Een zeer goede reeks. Aangeraden.
En het kortverhaal Snowscape was een fijne in cauda venenum voor wat dat “nobele wilde”-idee betreft.