Gelezen als audioboek, dit. Vertaald uit het Arabisch (فرانكشتاين في بغداد), ook.

Het verhaal speelt zich af in Bagdad, in de nasleep van de Golfoorlog.

De beste vriend van Hadi, een brolverkoper, sterft bij een zelfmoordaanslag. Hadi wil zijn vriend begraven, maar hij wil een intact lichaam begraven en het lijk is zwaar verminkt. Dus vervolledigt Hadi het lijkt met stukken van andere slachtoffers van het voortdurende geweld in Bagdad.

En dan komt een parkingbewaker om het leven, en op de één of andere wijze geraakt zijn ziel in het nu volledig gemaakte lijk. Hij vergeet wie hij is (Hadi noemt hem “the whathitsname”) — al wat hij weet, is dat hij wraak wil nemen op de mensen die de eigenaars van de onderdelen van zijn lichaam hebben doen sterven.

Volgen de in elkaar vervlochten verhalen van stapels personages die elk op hun manier de ontbinding van hun wereld meemaken — van Hadi over een journalist en een oude vrouw die in het monster haar eigen twintig jaar geleden verdwenen zoon denkt te herkennen tot en met de auteur van het boek zelf.

Want haja, ’t is raamvertellingen binnen raamvertellingen: het boek is zogezegd gevonden door het “Tracking and Pursuit Department”, een departement van de nieuwe regering in bezet Irak dat bestaat uit onder meer astrologen en waarzeggers. En dat boek dat gevonden is, daar wordt het verhaal verteld door Hadi, die een notoire leugenaar en verhalenverzinner is. De Whatsitsname is nu eens een monster dat echt bestaat, dan weer een urban legend, dan weer uitgevonden door de Amerikanen, en als de Whatsitsname zijn verhaal zelf vertelt (in een dictafoon) en doorgeeft aan een journalist, wordt het gesensationaliseerd en gepubliceerd als het verhaal van Frankenstein in Badgdad, compleet met een foto van De Niro als Frankenstein erbij.

Ik heb het niet met tegenzin gelezen.

Ik kan mij wel niet van de indruk ontdoen dat er in de vertaling allerlei is achtergebleven. Het is duidelijk dat er absurde elementen in zitten, maar ik weet niet of het in het origineel als wrange humor bedoeld was dan wel als iets anders. En ik zou de mensen veel liever in hun eigenlijk woorden met hun eigen dialect en woordenschat hebben horen sprekeen dan door een verteller in het Engels met een Middenoosters accent.