Joe Tournier stapt van de trein. Hij weet welk jaar het is (1898), maar hij heeft er geen idee van hoe hij hier geraakt is. “Hier” is de Gare du Roi. Hij vraagt zich even af waarom de naam van het station Frans is, en dan vraagt hij zich af waarom hij zich dat eigenlijk afvraagt — iedereen weet toch dat alle namen van stations in het Frans zijn in Londres, in de Franse kolonie Engeland. Hij ziet richtingaanwijzers voor de Koloniale Bibliotheek, het Musée Britannique, de Métro, maar hij weet niet waar hij woont.
Een vriendelijke man op het perron begeleidt hem maar het hospitaal, waar ze hem opvangen en een advertentie in de kranten zetten om te proberen achterhalen of deze mens met geheugenverlies familie heeft. Een paar dagen later komen zijn vrouw en zijn eigenaar naar het hospitaal: blijkt dat hij een weggelopen slaaf was.
Hij herinnert zich inderdaad flarden van zijn leven — maar ook flarden van een ander leven, waar Londen niet Londres is maar London. En dan krijgt hij een postkaart van een vuurtoren. De postkaart is een kleine honderd jaar geleden gepost en zegt alleen
Dearest Joe,
Come home, if you remember.
M
Ik vond dat een uitstekende premisse voor een boek, en de rest van het boek heeft mij ook niet teleurgesteld.
Mysterieuze mysteries, fijne personages, gevechten op zee, tijdreizen en een interessante manier om tijdparadoxen te analyseren (iets met reuzenschildpadden).
Aangeraden.