Wel, dat was dat dan dus.
Vier en een half uur gespendeerd op verschillende types vervoer, om eigenlijk drie dingen te gaan doen in Brussel: mijn computer aan een docking station hangen, een badge gaan ophalen, en één gesprek voeren.
Pakweg anderhalf uur, en daar zit een flesje water drinken / koffiepauze tussen ook.
En dan, thuisgekomen, twee meetings gedaan van telkens iets meer dan een uur, gewoon weer proper virtueel.
Pas op, ‘t was fijn om twee mensen nog eens te zien in het echt die ik al sinds februari vorig jaar niet meer in het echt had gezien. En het lek alsof ik nog maar gisteren ter plaatse was geweest, zo weinig dat er veranderd was en zo vertrouwd dat het allemaal was.
Maar van een team van misschien een man of twintig was er welgeteld één persoon lijfelijk aanwezig. En zo zou het eigenlijk altijd mogen zijn: die heen en terug is echt nérgens voor nodig.
Vreemd hoeveel waarde daar aan gehecht wordt. Onze laatste personeelsvergadering had ik het woord “verbinding” moeten tellen. We krijgen geen verplichte aanwezigheid opgelegd op niveau van de organisatie, maar op niveau van het team en elk project kunnen afspraken gemaakt worden. Ik lijk de enige te zijn die tegenspartelt, want het lijkt zo belangrijk om een teamvergadering fysiek te doen. “Om je agenda te overlopen?” De toegevoegde waarde van dit soort vergaderingen is online al beperkt, fysiek is er compleet over, dus ik heb gezegd dat ik één keer per maand dat wel fysiek wil doen als tegengewicht voor de wekelijks van de collega’s. Echt, jongens