Relativiteit, en test

In het begin van de week dacht ik dat de week een eeuw ging duren en toen was het donderdagochtend en dacht ik dat de week al bijna gedaan was. En toen was het donderdagnamiddag en dacht ik dat de week al een eeuw bezig was en maar niet leek te eindigen.

En kijk nu: morgen is het vrijdag en is de week echt bijna gedaan. Het is soms ongelooflijk hoe relatief de tijd is.

Wat er ook ongelooflijk is, is hoe goed tegenwoordig computers stem kunnen herkennen. Al wat hierboven staat is gedicteerd, en al wat hieronder staat is ook gedicteerd. Ik lig gelijk een idioot duidelijk te articuleren tegen mijn telefoon, in mijn bed.

En hoe zot is het dat mijn telefoon terwijl dat ik aan het spreken ben allerlei dingen verbetert die ik daarnet gezegd had: dus ik zeg iets, hij denkt dat ik een ding gezegd heb op een bepaalde manier en dan spreek ik verder en beseft hij dat ik eigenlijk iets anders gezegd en gaat hij het retroactief verbeteren.

Ik weet gewoon nog niet goed hoe ik nieuwe paragrafen moet maken en zinnen moet eindigen. Het is te zeggen ik kan leestekens zeggen en dan voegt hij dat leesteken wel in maar niet elk leesteken. Verbeteren moet ook met de hand. Er zijn ongetwijfeld manieren om met stem te verbeteren, dat was vroeger ook zo bij pakweg dragon naturally speaking en de lernout en hauspie dingen van de jaren 1990, maar ik heb er geen idee van hoe het hier moet. Ik zal dan eens op het internet zoeken. (Wel onder de indruk dat hij lernout en hauspie kent, mijn telefoon van de jaren 2000.)

And it switches languages on the fly, so if I say something in English it just types what I’ve just said in English, zelfs als ik switch in the middle of een zin. Et quand je parle français il transcrit ce que je dis en français sans questions et sans problèmes.

Eens kijken hoe hij omgaat met Duits: Von hier und heute geht eine neue Epoche in die Weltgeschichte ein und ihr könnt sagen ihr seid dabei gewesen. En wat doet hij met gedichten? Once upon a midnight dreary while I pondered weak and weary over many a quaint and curious volume of forgotten lore while I nodded nearly napping suddenly there came a tapping as of someone gently rapping, rapping at my chamber door. This some visitor I muttered tapping at my chamber door only this and nothing more.

Zo. Dat lukte min of meer, behalve dan die ene ’tis, en de nieuwe lijnen die er zouden moeten in zitten en de aanhalingstekens en dergelijke. (En ook hetzelfde verkeerd gespelde woord in de vorige zin want ik weet niet hoe ik manu militaru woorden moet spellen die hij niet begrijpt, of italics moet aanzetten en afzetten.) (Of haakjes open en dicht zetten.)

Maar behalve dat: Great succes! What a time to be alive!

p.s.: ik weet niet hoe het met andere mensen is, maar ik vind het veel moeilijker om mijn gedachten te ordenen als ik spreek, en dan zeker als ik zeer langzaam en zeer duidelijk articulerend moet spreken, dan als ik typ. Ik typ ook veel sneller dan ik kan spreken. En er is niet zoiets als copy paste van hele zinnen, of onderdelen van zinnen, terwijl ik aan het spreken ben. Dat wil dus zeggen dat ik een volledige gedachte moet gevormd hebben voor ik ze uitspreek. On s’explique forum public avec tajine un gros problème comment on s’explique de dans Skyrim. << Hola, hij heeft zich vergist van taal bij de vorige zin. Eerste keer dat mij dat overkomt. Een bank vooruit en een kus van de meester voor wie achterhaalt wat ik eigenlijk gezegd heb.