De kat wordt echt oud. Ze ziet er tegenwoordig ook meer en meer als een oude kat uit, met van die plukken haar in plaats van een aaneensluitende vacht. Ze slaapt ook hele dagen en nachten. En ze doet niet anders dan zagen om op mijn schoot te komen liggen.

Niet dat daar iets mis mee is, verre van, maar ’t wordt wel een beetje vervelend als ze vergeet waar ik ben.

Dan kruip ik bijvoorbeeld met de kat naar mijn bed, ligt ze daar op mij gedurende een uur of zo, besluit dan naar beneden te gaan eten of drinken of kattenbak te gebruiken, komt ze weer naar boven in de living, en merkt ze dat ik er niet ben.

Waarop ze hartverscheurend begint te huilen, natuurlijk. En ik ofwel moet roepen (met het gevaar Sandra dan wakker te maken), ofwel uit mijn bed moet kruipen, de kat vanuit mijn trekzetel halen waar ze mij tot haar grote verbazing en verdriet niet gevonden had, en naar dan maar mee naar bed moet slepen.

Den duts.