Ik ging met de kat in de zetel zitten en ik rook met mijn linkerneusgat een geur die mij bekend voorkwam.

Geen idee welke geur het precies was, maar hij kwam mij wel enorm bekend voor. Dat gevoel van “het ligt op de punt van mijn tong” voor de naam van een acteur, de titel van een boek, het antwoord op een goede quizvraag? Dát dus, maar voor een geur.

Het had iets houtachtig, maar ook iets van petrichor. Het kwam en het ging, en het was zoet en ook gekruid.

Drie dagen op rij ging ik om de zoveel tijd met de kat in de zetel zitten, en drie dragen op rij bleef ik het ruiken, en drie dagen op rij kon ik er maar niet op komen waar ik die geur van kende.

Tot daarnet. Ik had er plots een beeld bij van een witte plastieken zak, en ik zocht van associatie naar associatie tot ik er op kwam: de geur van de takken van witte muskaatdruiven, als de druiven bijna op zijn en er alleen nog de takken in de zak zitten.

Weirdly specific, takkoord. Maar ik ben wél immens content dat ik er uiteindelijk alsnog op gekomen ben. Blijf daar eens mee in uw hoofd zitten jong, een geur.