Jaja, ik weet het. Gor is not done. Maar kijk: ik ben een fan van schlock, en ik had er nog niéts van gelezen. Ik weet dat de serie op den duur devolueert in totale vrouwenhaat en quasi-pornografie, maar ik ben oprecht benieuwd om het te lezen. En als het te erg word, stop ik er wel mee. (Of lees ik verder, uit ramptoerisme, natuurlijk.)

Tarnsman of Gor volgt de template van John Carter en zoveel andere gelijkaardige boeken/series: Tarl Cabot, mild-mannered professor aan een universiteit ergens in Amerika, wordt getransporteerd naar Gor, een planeet aan de andere kant van de zon, en blijkt er een soort superman te zijn.

Gor is een patriarchale wereld met kasten en slaven, een pre-industriële samenleving met stadstaten. Tarl vindt zijn vader terug, die baas blijkt te zijn van één van de belangrijkste steden. Tarl zit in de Warrior-kaste, en blijkt voorbestemd om een tarnsman te worden. Tarns zijn grote intelligente roofvogels, en tarnsmen zijn zo ongeveer de meest geëerde mensen in elke stadstaat.

Tarl wordt opgeleid tot tarnsman, blijkt (uiteraard!) daar uitstekend in te zijn, blijkt (uiteraard!) een ongelooflijke zwaardvechter, en wordt (uiteraard!) de meest Goreaanse inwoner van Gor. Hij leert de taal, de geschiedenis, de gebruiken, en bombardeert er ons, zijn lezers, voortdurend mee. ‘t Is worldbuilding, maar aan honderd per uur.

Het is in eerste instantie niet helemaal duidelijk waarom Tarl precies zo streng opgeleid wordt, maar dan komt de aap uit de mouw: Tarl moet naar een andere stad gaan en er de home stone van stelen. Elk huis heeft zo’n steen, en elke staf heeft er ook één, een beetje zoals het Palladium.

Volgen avonturen en seksslavinnen.

Mja.

Goéd is het niet. Degoutant slecht ook niet. Mostly harmless.Ik geef het 2.75 op 5, net niet gebuisd.