Zelie deed het schof met de ontbijtdingen open, en zag dat het deksel van de Nesquick lag. Deksel er weer op gezet, want allez, wie doet dat nu, Nesquick zonder deksel in de kast zetten?

Ah well:

Jazeker, de muizen zijn terug. Een kleine blik op de rest van de kast was genoeg om te zien dat ze heel hard aan het eten waren geweest:

Muizen zijn ongelooflijk schattig. Kijk, in de (verlopen) speculaaspasta, die pootafdrukjes! Ge ziet ze gewoon bezig, krabbend in het eten, en dan naar hun mondje brengen:

• 

• 

Helaas is het ook verschrikkelijk ambetant en bovendien een vuiligheid en verspreiden die dingen mogelijk ziektes en vooral, vooral: als het er te veel worden, dan kunnen wij niet meer slapen van het gekrawietel in het plafond.

Ze weigeren in vallen te trappen, en dus deze keer gewoon direkt vergif leggen. Spijtig en zielig en al, ja, maar ’t is zo.

Ik heb dus online dozen gekocht met vergif erin en sleutels en alles, van een soort die ons aangeraden was, en die op strategische plaatsen gezet. In de laden en achteraan de vuilbak, in de looprichting tegen de wand.

Er stond nog een doos, trouwens, met vergif. Die doos zag er zo uit:

Ik begreep het niet goed. Waarom vreten die muizen het plastiek op? En dan kwam ik er op: in die doos had vergif gezeten waar ze zot van waren, misschien dat er nog wat smaak of geur aan het plastiek plakte?

Nader onderzoek wees uit dat het dat niet was:

Er zat nog een hele klodder vergif in de doos. Die even aangevreten is als de speculaaspasta.

Allez jong. Ze kunnen nu dus twee soorten vergif vreten.