Plink plink plink, zei mijn achterwiel: een stuk of drie kapotte spaken.

Ik had al direct een doomscenario voor ogen, waarbij spaak na spaak in een soort dominogedoe het zouden begeven en ik ergens op weg van werk naar huis of omgekeerd plots met een dubbelgeplooide banaan in plaats van een achterwiel zou zitten.

Luiaard dat ik ben, heb ik de velomaker-aan-huis gemaild om te komen repareren, maar spaken vervangen kan blijkbaar niet aan huis, en dus komt de goede man mijn velo afhalen, neemt hij die mee naar zijn atelier, en zal hij het daar allemaal in orde maken.

Ik ben er wat bang voor dat het wiel nu al een beetje vervormd is, en dat ik binnen de kortste keren opnieuw kapotte spaken zal hebben en dat het hele wiel zal moeten vervangen worden, maar ik heb gelijk de indruk dat dat wiel een motor bevat wegens elektrische velo en aargh kosten kosten dedju.

Typisch natuurlijk: mijn vorige was een meer dan degelijk ongetwijfeld oorspronkelijk duur tweedehands model; die is gestolen wegens onoplettende dochter (grr) en ik heb dan maar een bottom of the barrel goedkoop ding gekocht wegens niet genoeg geld. Ik heb nu al het gevoel dat ik mijn besparingen dubbel en dik ga betalen de volgende jaren. Grr nog eens.

The reason that the rich were so rich, Vimes reasoned, was because they managed to spend less money. Take boots, for example. He earned thirty-eight dollars a month plus allowances. A really good pair of leather boots cost fifty dollars. But an affordable pair of boots, which were sort of OK for a season or two and then leaked like hell when the cardboard gave out, cost about ten dollars. Those were the kind of boots Vimes always bought, and wore until the soles were so thin that he could tell where he was in Ankh-Morpork on a foggy night by the feel of the cobbles. But the thing was that good boots lasted for years and years. A man who could afford fifty dollars had a pair of boots that’d still be keeping his feet dry in ten years’ time, while a poor man who could only afford cheap boots would have spent a hundred dollars on boots in the same time and would still have wet feet. This was the Captain Samuel Vimes “Boots” theory of socioeconomic unfairness.

 Pratchett, Terry (1993). Men at Arms. London: Gollancz. p. 32.