Ik was bij een collega (ik heb tegenwoordig duizenden collega’s, en ik vind dat zeer wijs) om te spreken over iets op de website van de universiteit. Een paar dagen later mailt ze mij terug omdat ze nu pas op iets kwam waar ze tijdens de meeting niet op kwam — ze kwam erop omdat er een pagina was waar iets dubbel moest gedaan worden, en of dat in de toekomst zou kunnen vermeden worden.

(Het zou kunnen om dat dubbel werk te vermijden, maar er zijn andere situaties die dan onoplosbaar zouden gemaakt worden als er geen ‘dubbel werk’ mogelijk zou zijn.)

De inhoud waar het over ging, was een reeks lezingen over de middag. Eentje per maand, over onderwerpen die ik eigenlijk allemaal interessant vind. De allereerste gaat over Triplayev, en dan nog een over DBNL en een over dialecten en een over de toekomst van bibliotheken en lang verhaal kort ik heb mij dan maar ingeschreven voor allevier de dingen waar nu al op ingeschreven kon worden.

Werken aan een universiteit, het is een gevaarlijk iets. Met al die interessante mensen die interessante dingen vertellen. En die onbeperkte boeken en artikels die zomaar gratis te lezen zijn, pakweg.

[foto door Hilde Christaens, © UGent]