Dus vanmorgen rij ik naar het rectoraat voor een wekelijkse vergadering, John le Carré’s heerlijke A Legacy of Spies in mijn oren. Fiets in het fietsenrek, binnen, hallo tegen de mensen achter de balie, richting lift. Hm, eerst eens naar het toilet gaan? Welja, ik heb nog tien minuten. Toilet, lift, vergaderzaal ruim op tijd.

Eén collega was er al, twee collega’s komen toe, vergader vergader, minuut of vijftig later is de vergadering gedaan en zitten we klaar voor de vergadering die erop volgt — nog een collega vervoegt ons via teams, vergader vergader, een kwartier of zo later zijn we er ook mee klaar.

Nog wat nababbelen, en dan terug naar huis. Buiten de vergaderzaal mijn oortjes insteken, Audible weer opstarten… ah. Euh. Wacht. Où est le telephone? Terug naar vergaderzaal, geen telefoon te zien. Zoeken in rugzak: geen telefoon. Nog eens zoeken in rugzak: geen telefoon. Berichtje op teams naar collega’s die op weg naar huis/werk zijn of ze per abuis geen telefoon meegenomen hebben.

Ik was er gerust in, omdat ik weet dat ik nog aan het luisteren was naar le Carré toen ik aan de lift stond, dus ik heb de telefoon bijna zeker niet pakweg op mijn bagagedrager laten liggen (in welk geval ik hem zeker kwijt was). Een collega heeft hem, het kan bijna niet anders.

En dan sta ik aan mijn fiets, maak ik hem los en begin ik naar huis te rijden. De tijd tussen fietsrek en uitgang parking begon ik toch gelijk een klein angstje te krijgen. Wie weet was mijn telefoon uit mijn zak gevallen terwijl ik op weg was van fietsrek naar rectoraat? Tóch maar al mijn irrationele mensenschuwheid opzij gezet en gevraagd aan de balie of er misschien niemand een telefoon had…

Ahem ja dus.

Zucht.