Ik had een vergadering online, en dan had ik nog een vergadering online, en dan nog een vergadering online, en daarna had ik een vergadering niet-online.

De vergadering niet-online was bij de Faculteit Geneeskunde, dus aan de andere kant van de stad, en ik wist alleen dat het in 3K3 was, wat ik veronderstelde de derde verdieping van K3 van het UZ te zijn.

Dat was het wel degelijk, maar: vind dat maar eens, dat gebouw. Er zijn tegenwoordig geen pijltjes meer voor gebouwen maar wel voor ingangen. Makes sense natuurlijk, een groot gebouw kan een stapel ingangen hebben, maar toch.

Ik was op tijd aan het UZ, maar uiteindelijk heeft het mij nog ettelijke minuten gekost om het juiste gebouw, en dan de juiste fietsparkeerplaats, en dan de juiste ingang, en dan de juiste vergaderzaal te vinden.

Alla. Goede vergadering, allerlei dingen duidelijk, ik had nog een online vergadering anderhalf uur later, dus terug de fiets op.

Dacht ik.

Want dit is wat ik zag toen ik de lift naar beneden nam:

Euh ja: de deur van de lift. Die niet open ging. En bleef niet open gaan, ook dertig seconden na aankomst. En ook een minuut na aankomst. En die ook weigerde naar een andere verdieping te gaan, of wat dan ook te doen.

Tijd voor deze kerel dan maar:

Een uur later was ik bevrijd, nadat er eerst één en dan nog een specialist aan te pas was gekomen, alle zekeringen getest, alle sleden en godweetwatallemaalnog nagekeken, en uiteindelijk manu militari de lift een centimeter of twaalf naar beneden geduwd was, zodat de deur beneden open kon geforceerd worden.

Pfioew. Gelukkig had ik een boek mee. ’t Was wel even spannend, zo in het donker (de telefoon geeft te veel licht, het was echt redelijk donker):