Vanmorgen vergadering in een postmodern gebouw. Een lelijk, vleeskleurig, blinkend, lelijk, lelijk postmodern gebouw.

Had ik al gezegd dat het een lelijk gebouw was?

Ik heb me, en ik was er zelf wat verbaasd over, heel de vergadering zitten opwinden over de afgrijselijke kolommengaanderij aan de overkant van het atrium (don’t ask).

Een verdieping, een tweede verdieping, en tussen die twee kolommen: hoe moeilijk kan dat gemaakt worden? Wel: zeer moeilijk, dus. Een muur, een ronde kolom, een cilindervormige console over de kolom, een richeltje in de console, een richeltje onder de kolom, een soort kroonlijst-die-er-geen-is boven de console… urgh.

Awoert postmodernisme. Leve modernisme.