Soms overkomt mij dat: dan zit ik iets te doen, maakt niet uit wat of in welke omstandigheden — hier was ik een ideeënbus-document aan het wijzigen voor een project dat arguably misschien wat in het slop zou kunnen dreigen te komen. Op de koptelefoon speelt Noordkaap ten dans, meer bepaald met Gigant. Eén collega doet een vier vijfden en zit thuis vandaag, een andere collega had een belangrijke vergadering, nog een collega is gaan eten, één collega zit in China, en de drie andere zijn samen naar de winkel om een cadeau te kopen voor de vriendin van één van hen.

Gisteren wiste collega Bart het whiteboard af en zette hij er de krijtlijnen van de planning van de komende paar weken op — bleek dat de komende paar weken eigenlijk al tot het einde van het jaar lopen. Gisterenavond toen ik naar huis ging, viel het me op en vanmorgen was het definitief duidelijk: de winter komt eraan. Vanmorgen vroeg heb ik ongelooflijk goed geslapen op de trein, en de vergadering net voor de middag was zowel bijzonder aangenaam als bijzonder productief.

Ik ben in wel vijf goede boeken tegelijk aan het lezen, en ik denk dat ik op de trein Alphaville ga uitkijken. Vanavond is het feest van Gentblogt, waar iedereen — jawel, ook u daar — van harte op uitgenodigd is. Daarna is het weekend. Daarna is het weer een werkweek, met een vergadering over een nieuw project maandag, een opvolgvergadering in Gent dinsdag, een vergadering voor nog een nieuw project donderdag, en vrijdag vertrekken we met heel Namahn en partners en kinderen mee, op weekend naar Center Parks.

En nu, vrijdagmiddag 12u bijna 30, met de koptelefoon op, aan de hoek van de gemeenschappelijke tafel, in onze vergaderzaal-tot-bureau-omgebouwd, met ondertussen het wel zeer toepasselijke Ik hou van u en met een namiddag fijn werk in het vooruitzicht, voel ik me helemaal vredig en gelukkig.

Ik hoop voor u allen hetzelfde.