Die dag, op het werk. Een collega komt aan mijn bureau staan. Nu ja, ik zeg “collega”, dat is in de ruimste zin van het woord: evenzeer collega als de baas van de baas van de collega van uw baas ook eigenlijk een collega is.
Niet dat het er zó enorm hiërarchisch aan toegaat, maar toch.
Ik ga niet zeggen wat hij precies zei, maar het was iets van dezelfde teneur als “…en dus ik was dit weekend bij mijn broek broer, en hij was juist op het internet aan het zoeken naar een Japanse tatoeage, en…”
Lap! dacht ik. Al grinnikend.
broek –> broer
Dankuzeer!
Gekelderd door uw eigen succes 🙂
how man, hoe lang is die posts, zou ge de comments nie gewoon sluiten? 😀
@mrVazil: ‘t ging niet over die post. Wel over een andere.
@Marnik: oh, da’s nog niets. Die keer dat ik in de lift tegen een collega sprak over één bepaalde term die ik graag wel eens bezig — “paroxysmen van extase”, denk ik — en dat iemand in de lift zei, “oh, maar dan zijt gij Michel Vuijlsteke”? 😀