Het spijt me, ik weet dat het niet schoon is, maar ik kon een grinnik niet onderdrukken.
Hoezeer ik ook ‘één van de jongens’ wil blijven, en hoezeer ik ook probeer om een vlakke organisatie aan te houden – er blijft altijd dat verschil. “Baas Bart”.
Ik ben na vijf jaar collega geweest te zijn in een bedrijf, vijf jaar baas van het bedrijf geweest.
De eerste paar jaar toen ik nog collega was, hadden we een baas die dacht dat hij de vriend van zijn ondergeschikten was. Dat was, euh, redelijk belachelijk, vooral dan als het op dingen als lonen en conflicten aankwam.
Ik had me vast voorgenomen dat het mij niet zou overkomen: als ik baas werd, en ik heb er verdorie lang over moeten nadenken, dan zou ik me geen illusies koesteren over mijn rol. Mijn taak zou zijn de winst te maximaliseren door de kosten te drukken en de inkomsten hoog te houden. Jammer, maar helaas: een baas is geen collega.
Theorie en praktijk… ach, wat was ik een slechte baas. Er zo hopla in gedropt, met meteen een stuk of acht ondergeschikten en op géén tijd een stuk of veertien: indertijd had ik nog de illusie dat het wel zou lukken, zo zonder steun of hulp of uitleg of ervaring.
Jammer maar helaas. De vriendelijkste werknemers maakten er geen misbruik van, nog dat geluk. De meest gewiekste daarentegen speelden het spelletje smerig: de baas tegen de ex-collega uitspelen, als het ware. En dat geld, heel de tijd, en die cijfers heel de tijd, en dan nog eens de miserie dat we in een internationale groep zaten. En dat ik niemand ongelukkig wou maken—met als gevolg dat op termijn iedereen ongelukkig was, uiteraard, mezelf met zeer veel voorsprong op kop.
Nee. Nu, al die jaren later, nu zou ik het wel kunnen, baas zijn. Maar nu, al die jaren later, weet ik wel zeker dat ik het niet meer wil zijn.
Reacties
6 reacties op “Baas Bart”
Toch niet in een kolonie van dollanders. Want geef toe, zo zagen ze ons daar wel.
Inderdaad, dit waren soms woelige tijden. En inderdaad, er zaten gladde hollanders in het spel. Die uitgingen van cijfers, en weinig tot geen visie hadden.
Maar één ding kan ik me als ex-klant wel herinneren: “de baas Michel” was altijd een waardig en respectvol iemand die de interne problemen (grotendeels) achter gesloten deuren kon houden. En die er zelf dagelijks 150% voor ging. Dagen én nachten. En zo hoort het, denk ik.
‘t is daarom dat ik zelf liever voorlopig een eenmansbedrijfje wil blijven… Employees: miserie, miserie. 😀
Klopt helemaal… ook ooit gemerkt dat werknemers met uitgestreken gezicht als “vriend” komen zeggen dat ze te laat zijn die hele week omdat er privéproblemen waren met scheidende ouders en nachtelijke ruzies. Een half uurtje later vang je toevallig een gsm gesprek op dat de gentse feesten nu al een topweek zijn voor hem.
Of iemand die een heel jaar twee dagen per week vroeger door moet voor een avondopleiding…no problem…behalve als je dan achteraf merkt dat ie na 3 weken er al mee was gestopt…
[…] Grote klasse, die zelfrelativerende post van Michel als reactie op de zo herkenbare onthulling van Bart. Ik volg Bart slechts sinds ik afgelopen Januari; een vent waar ik van nature respect voor heb. Maar Barcamp was een keerpunt. Ik vond de presentatie van Bart demagogisch, niet zozeer door de inhoud. Ik heb niet zoveel a-prioris, ook niet voor een drugsbaron in Rio. Die mannen onderhouden per slot van rekening een ganse community, bouwen scholen, voetbalvelden en zijn in die zin geen haar slechter dan eender welke Carioca politiechef. Er is niets verkeerd om de “linked-king” van België te willen worden, een boeiende materie. Persoonlijk zou ik daar als web-bouwer voorzichtig zijn, de grootste drugsbaronnen snuiven ook ‘t spul niet waar ze rijk mee worden. Maar soit, daar ging het dus niet over. Waar ik het dus wel moeilijk mee had is dat de woorden “ethiek” en “transparantie” door de zaal vlogen, hand in hand met de “ik ben de grootste” resultaten. En als kers op de taart geen vragen wegens geen tijd. Als je dan een posting doet van de linkback strategie en mensen rond je spontaan dingen naar je doorsturen die niet zo koosjer zijn gaan je wenkbrauwen fronsen. […]
[…] Ik was een baas in Gent mei 14, 2007 Ingedeeld onder: Futtta-land, Ondernemen, werk — futtta @ 4:13 pm “I had a farm in Africa” zeggen, zou niet correct zijn en ik had ook nooit een eigen bedrijf. Maar ik was gedurende een jaar of 3 wel productie-baas (Delivery Manager) bij een Gentse web-boite die in de prehistorie zwaar met stadsgenoot e-COM streed om DE nummer 1 in België te zijn. Op die manier zijn de recente mijmeringen van 2 Vlaamse bloggers over “baas zijn” bijzonder herkenbaar. Sollicitanten interviewen, prijs-onderhandelingen met leveranciers, planning en rapportering opvolgen, mensen motiveren, in de management-meetings mee kiezen welke richting je met het bedrijf uit wilt, ik deed dat allemaal bijzonder graag. Maar het was niet altijd leuk natuurlijk; slechte beoordelingen geven, collega’s ontslagen, brandjes gaan blussen bij de directie van grote klanten, … Er zijn plezanter dingen, maar het hoort erbij. […]