Het is eigenlijk wel grappig: ik schrijf hier nu al een tijdje met de WordPress-app, een alleenstaande app die eigenlijk niet veel meer dan een venster op een server is.
Ik kan dingen maken, bewerken, wijzigen, beelden invoegen, html bepotelen als ik wil, sharing-opties wijzigen, categorieën en tags toevoegen: het is een editor, proper en simpel, die (goed) doet wat hij moet doen en niet veel meer.
En behalve zelf dingen schrijven en dingen die ik geschreven heb bewerken, zit er ook een Reader in:
Het is, met andere woorden, min of meer hetzelfde als wat Radio Userland was vijftien jaar geleden: een blogplatform met editor, en een RSS-lezer in River of News-stijl.
Ziet nu, flashback naar lang geleden, toen ik hier met die Radio Userland schreef.
En als ik toch aan het flashbacken ben, eens die blogpost van juli 2002 herbekijken:
Userland werkt blijkbaar met een lokale directory waarin alle dynamische gegevens gehouden worden en daarvan worden dan statische html-files gemaakt. Blijkbaar, much to my dismay, werkt de omgekeerde beweging niet.
Ha! Tegenwoordig werkt zowat alles in the cloud. Ik weet zelfs niet eens of die WordPress-dinges offline zou werken, want ik ben nooit meer offline.
Wa-hey! Dev32gent2 klaar, en MX geïnstalleerd, en werkend!
Van uit de tijd dat ik ook nog serverbeheer deed. En servers een rationele naam hadden: drie letters voor de functie, dan het land (32 is België), dan de plaats (gent), en dan het volgnummer. Dit was dus de tweede development server in Gent, die toen net geprepareerd was geraakt en waar ik toen net ColdFusion MX op geïnstalleerd had (de echte Macromedia-versie van ColdFusion, en ook de eerste versie waar CFML eigenlijk een schil rond J2EE was).
Terwijl ik er aan denk: vorige vrijdag Neverwinter Nights gekocht.
Voorlopig (zit nog maar in het begin natuurlijk) redelijk goed. Vind alleen dat ik een beetje weinig controle heb over mijn henchman, maar voor de rest: verfrissend moeilijker dan Dungeon Siege. En echt het gevoel van een echte level echt zelf echt bijgekomen te zijn na echt vechten en dingen.
Oooh Neverwinter Nights. Toen games nog echt games waren.
Alhoewel: Neverwinter Nights was geen Baldur’s Gate. Het verhaal was maar zo-zo, en al was het geen bugfest zoals tegenwoordig veel games zijn, er zaten toch wel wat problemen in. En dat in de tijd dat games op CD’s kwamen en het ondoenbaar was om stukken te downloaden: pijnlijk. De expansion packs maakten er dan wel weer een uitstekend spel van (Hordes of the Underdark yay!).
Met er aan te denken, heb ik nog eens mijn GOG-ding opengetrokken, en jawel, ik heb Neverwinter Nights daar ooit opnieuw gekocht, met alle mogelijke expansion packs erbij, voor een fractie van de prijs die ik er in 2002 voor betaalden. En dus kan ik die nu gewoon helemaal downloaden en vanavond for old times’ sake nog eens spelen. Zien of het overeind bijft.
Daarvan gesproken: vijf gigabytes downloaden! — de gedacht alleen al zou in 2002 niet te bevatten geweest zijn.
Brigitte vindt de documenten die we nodig hebben voor de Commissie. Hallaluja! De bank weet wat we moeten hebben, de belastingen ook, RSZ-attest hadden we al, nu nog de jaarrekening van ’99 vinden en we hebben al het nodige papierwerk.
Oh my. Papieren verzamelen om te antwoorden op Calls for Tender: een constante in mijn leven, blijkbaar.
Zonet een telefoon van 15 seconden gehad met iemand van EIAS.
“Good morning I would like to know if we have enough space on our website to hold a forum?”
“Space? Sure, there’s enough space to hold a forum, but you–“
“OK, thank you, bye!”
*click*Nu wachten op de vervolgvraag vermoed ik?
En ook dat is een beetje een constante: klanten die maar een half woord nodig denken te hebben. 🙂
In het algemeen gaat het om een onbeperkt diepe boom. Op elk niveau kunnen pagina’s of categorienodes (nieuws e.d.) gekoppeld worden. Op elke knoop kan een permissiestructuur gezet worden (wie mag wijzigen/deleten, wie mag knopen aanmaken, wie mag structuur wijzigen, …), op elke knoop kan een validering/fiatteringstructuur gezet worden (wanneer mag deze inhoud on-line, wie mag/moet hierover oordelen, …), aan elke knoop kan ook een belangrijkheid gekoppeld worden (vestiging / divisie / BU / corporate / wereld), en aan elke knoop kan bovendien een graad van confidentialiteit gekoppeld worden (persoon / groep / vestiging / divisie / BU / corporate / wereld).
Probleem is dat al die eigenschappen (categorieën, permissies, validering, belang, confidentialiteit) op hun beurt boomstructuren of netwerken zijn.
En dat een gebruiker daar normaal gezien de botten van verstaat, tenzij het hem voorgetoond wordt. Want in de praktijk ziet iemand nooit het volledige beeld: hij ziet alleen dat hij voor zijn stukje website dingen kan aanmaken, dat die door zijn baas goedgekeurd moeten worden voor ze op het intranet verschijnen, en dat als de baas van zijn baas dat ding goed vonden, dat het dan op het algemene intranet van de groep verschijnt…
Er moest een intranet gemaakt worden voor de groep die ons bedrijf net gekocht had. Needless to say was het weer een typisch geval van “ik lijst even alles op dat ik wil, en alles is even belangrijk en ja we gaan permissiestructuren op permissiestructuren zetten en ja er moet overal validatiestromen en workflows in zitten”.
Tegenwoordig zou ik veel meer geneigd zijn om het allemaal zo simpel mogelijk te houden: zeven niveaus van in elkaar hakende confidentialiteit, serieus, waar zijn we mee bezig — ‘t is hier niet het Pentagon. En trouwens, zelfs daar hebben ze er maar een stuk of drie, dacht ik.
Gewoon er naartoe gaan, en de mensen op andere gedachten brengen: ze hebben dat allemaal niet nodig, wat ze nodig hebben is een organisatie die matuur genoeg is om op een degelijke manier met informatie om te gaan. En daar gaat geen enkel stuk software een oplossing voor bieden, da’s iets dat met mensen en structuren en goede gewoontes te maken heeft.
Te doen:
- intranet opnieuw versturen
- gegevens verzamelen voor DG Employ (en een prijs proberen verzinnen, dat wordt minder gemakkelijk)
- memo naar Peter G. afmaken
- antwoord aan Bart afmaken
En dan nog wat proberen verder werken aan de snelheid van de backbone en zo.
“Ha. Ha. Ha.”, lachte hij de grimlach van miserie.
“Intranet versturen”, dat was een offerte die gevraagd werd door de groep die ons gekocht had, waar we veel werk in gestoken hebben, maar waar — eens te meer, zoals later zou blijken — gewoon niets in huis kwam. Veel beloven, ons doen werken, en als puntje bij paaltje komt een vette bakt u een ei, zo waren ze wel. Leve beursgenoteerde internationale groepen. Hoera.
“Gegevens verzamelen DG Employ”: een contract dat we uiteindelijk wel gehaald hebben, bij de Commissie. Maar dat we helemaal niet zo goed afgewerkt hebben. Ik schaam er mij nog altijd over. Niet dat het niet deed wat het moest doen, maar het kon zoveel beter zijn.
“Memo naar Peter G.”: dat was toen mijn rechtstreekse baas. Ik was Algemeen Directeur van mijn bedrijf, hij was Chief Operating Officer van de hele groep. Peter was (en is ongetwijfeld nog) een bijzonder sympathieke man, maar enorm veel hulp was hij niet echt. Ik was uit het niets baas geworden, had nul ervaring en wist van toeten nog blazen: een minimum aan coaching of zo zou welkom geweest zijn. Maar neen. In het diepe eind gegooid en trek uw plan.
“Antwoord aan Bart”: Bart was iemand die baas was van een gelijkaardig bedrijf in dezelfde internationale groep. Ik ga er, zelfs veertien jaar later, maar niet te veel over zeggen, want ik kan zelfs met veel zoeken niets positief over de kerel verzinnen.
“Snelheid van de backbone”: mwaha. Dat had even goed iets kunnen geweest zijn dat ik vandaag geschreven had. 🙂
Plus ça change, plus ça reste la même chose.