Ik heb tussen de soep en de patatten, of beter, tussen de charcuterie en de kaas, een paar foto’s genomen van een springstaart. Het is absoluut niet wat het zou moeten zijn, maar ik ben wél content dat ik er eindelijk een gevonden heb. Mijn rug wil niet meewerken, en plat gaan liggen of voorovergebogen in den hof is niet aan de orde — ik heb gewoon een potje dood materiaal van de grond geraapt en gehoopt dat er iets tussen zou zitten. En jazeker:
Het beest zat op een blad en dan sprong het van het blad op de onderlegger:
Een Orchesella, wellicht. Het is niet scherp, de belichting is kak, de achtergrond is uiteraard nonsens — we zijn er nog lang niet, maar ik ben toch al content dat ik één beest gevonden heb. Ik heb het buiten gedropt. De volgende stap is het park ingaan met een doos en een zeef, en eens kijken wat ik kan vangen.
Het zou wel heel grappig zijn als dit een Orchesella cincta zou zijn: de allereerste springstaart die ik ooit fotografeerde was ook een O. cincta, en die heeft mij een ondertussen jarenlange springstaartfascinatie aangesmeerd:
