Ik was mijn pillen vergeten pakken, verdomme.

Ik ben namelijk zoals veel ouder wordende mensen: elke dag een reeks pillen te nemen, en dan maandelijks nog dingen, en om de zeven weken nog wat anders, en yada yada.

Eén van de pillen is het lastigste als ik ze vergeet: de pil die haar best doet om mij geen jichtaanvallen te doen krijgen. Het is ongetwijfeld totaal psychosomatisch, maar als ik die een dag — of nog erger, twéé dagen — vergeet te nemen, heb ik de indruk dat dat zich meteen wreekt. Dan krijg ik van die jicht-precursoren, in de ene of de andere voet, of doet mijn hand raar.

Ik heb dan maar vandaag mijn pillen heel heel vroeg genomen, en dan neem ik ze nog eens heel heel laat, als het eigenlijk al morgen is, en dan die ik morgen in de late namiddag, en zo heb ik het alsnog toch gecompenseerd.

Zeer wetenschappelijk is dat niet, en ik weet eigenlijk ook niet of het medische verantwoord is, maar ik doe het placebogewijs voor mijn gemoedsrust.