Dat ouder worden, dat is wel iets. Ik wéét dat ik ouder word, ’t is te zeggen, ik besef dat ik op veel vlakken een karikatuur van mijzelf aan het worden ben. Een versie van mezelf als gaande naar de zestig jaar, hoe surrealistisch dat nog altijd in mijn oren klinkt.

Maar hey. Ik ben iemand geworden die elke morgen twee verschillende pillen moet nemen of anders de pijnlijke gevolgen van mijn vergetelheid riskeert te moeten ondergaan. Ik ga om de zes weken naar het hospitaal. Ik heb regelmatige controles bij ondertussen drie merken dokters.

En het doet ook overal pijn — en dan nog het meest op plaatsen en op manieren waar een normaal mens zich meestal geen pijn kan inbeelden.

Niet dat ik klaag, daar niet van. Het zou allemaal veel en véél erger kunnen zijn. Maar wel dat ik er soms aan denk. Zoals vandaag, dat ik mijn pillen vergeten was, en dat het bang afwachten worst of ik een rekening gepresenteerd zal worden.