Ik was beginnen kijken naar 11.22.63 (boek al met al wel graag gelezen). Ergens in de loop van de tweede aflevering besefte ik plots dat ik dit allemaal al gezien had. Ik bleef verder kijken, maar tegen dat ik aan aflevering 4 zat, en er een soort romance aan het groeien was tussen hoofdpersonage en ander personage, zag ik de tekenen van oh nee dit loop verkeerd af, en had ik gewoon geen goesting meer om verder te kijken. Dat, en dat ik het al gezien had en het mij allemaal zeer bekend begon voor te komen.

En dan begon ik te kijken naar Killer Sally, een documentaire over Sally McNeil, die na een leven vol miserie en een tweede huwelijk vol mishandeling, haar man doodgeschoten had. Ik heb het één aflevering uitgehouden, want ook dat werd mij allemaal te deprimerend. Ik had absoluut geen zin in een verhaal dat ongetwijfeld alleen maar triestiger en triestiger ging worden.

Een korte blik op haar Wikipediapagina leert mij dat ik absoluut gelijk had om te stoppen met kijken, ik zou er niet gelukkig van geworden zijn: veroordeeld tot een veel zwaardere straf dan had gemoeten, alleen maar omdat ze er niet uitzag als een vrouw die mishandeld zou worden.

Ik was dringend op zoek naar dingen om naar te kijken die mij niet herinnerden aan alle miserie rondom ons, en dan zag ik dat (deel één van) het vierde seizoen van Manifest uit was. Dat dan maar opgezet en tien afleveringen later, helaas: echt niet goed. Maar dan écht. Niet. Goed.

Het concept is dat er een vliegtuig vijf jaar in het niets is verdwenen en dan terug is opgedoken, en dat de mensen aan boord een soort visioenen hebben van de toekomst — en nu wordt daar een soort religieuze nonsens aan geborduurd die meer en meer op mijn zemels werkt. Bah. Ik zal dan nog naar het tweede deel van het vierde seizoen kijken als het uitkomt, kwestie van ik geloof niet in sunk cost fallacy, maar toch. ’t Zal niet met goesting zijn.

En het blijft dus maar wachten op iets leutigs en goed. Misschien dan toch maar The King’s Affection?