Ik heb niet wat Sommige Akelige Mensen zeggen dat Sommige Journalisten hebben, maar ik ben tegenwoordig wel doodsbenauwd als ik buiten mijn huis kom.

Of meer specifiek: als ik meer dan een paar minuten ergens zit en mijn nieuwe velo niet kan zien. Dat ding kost zodanig veel geld en Gent heeft zo een slechte reputatie van fietsdiefstal dat ik er altijd van overtuigd ben dat hij aan het gestolen worden is, of al gestolen is.

Het is serieus niet meer geestig: vorige week zag het er even naar uit dat ik een halve dag naar Brussel ging moeten gaan, en het gedacht dat ik mijn velo aan Gent-Sint-Pieters zou moeten laten staan gaf mij allerlei angsten — tot ik besloot dat ik mijn oude velo zou gebruiken, en tot ik uiteindelijk hoorde dat de treinen in staking gingen en het dus gelukkig allemaal niet moest geregeld worden met de zoon die mijn oude velo geërfd heeft.

Vandaag deed ik een quiz, en van zodra de laatste ronde gedaan was, ben ik zo ongeveer naar buiten gespurt, dat mijn velo niet meer alleen buiten zou staan.

Grr. Nog een enorm geluk dat de stalling op het werk overdekt en afgesloten is, anders zou ik gewoon altijd thuis werken.