’t Was een van die situaties: we gingen naar de film gaan maar dan bleek de film onverwacht in een andere cinema te zijn dan ik dacht en dan werd het lastig, en lang verhaal kort de rest van het gezin in gisteren gaan kijken naar Barbie en vandaag zijn we dan naar de juiste cinema gegaan om Oppenheimer te zien.

Ik weet niet of ik het een zeer goeie film vond.

Het helpt ook niet dat het al zo lang geleden is dat atoomwapens top of mind waren, The Day After– en Threadsgewijs, en ook Three Mile Island en zelfs Tsjernobyl zijn al eeuwen geleden.

Het helpt ook niet dat Trinity in mijn hoofd altijd onlosmakelijk verbonden zal zijn met Part 8, de achtste aflevering van het derde seizoen van Twin Peaks. En dat telkens ik Cilian Murphy zag, ik aan Half Life’s G-Man moest denken.

Het stoorde me ook een beetje dat Feynman als een dansend aapje met bongo’s opgevoerd werd. Dan liever niet, vond ik.

Misschien ben ik series meer gewoon ondertussen, waar een verhaal degelijk kan verteld worden waar personages tijd krijgen om te groeien en te veranderen. Een film is gelijk een kortverhaal: absoluut niet noodzakelijk minder goed, maar absoluut wel volledig anders.

⁂

Alla. Ik ben dan toch nog eens de deur uitgeraakt.