Ik ging naar mijn werk, met mijn oortjes in mijn oren en een leesboek op de telefoon.
Ik was nog maar een paar meter ver op de velo toen ik plots besefte dat ik mijn telefoon op mijn bagagedrager had laten liggen — gelukkig gestopt voor hij op de vloer lag!
Op het werk toegekomen: dammit, de doos van mijn oortjes thuis laten liggen. Oortjes dan maar in mijn zak gestoken (nadat ik ze eerst even met twee vingers ver van alles vastgehouden had, kwestie dat ze niet heel de dag blauwtand in mijn zak zouden liggen doen).
Terug naar huis ‘s avonds, naar slaapkamer om oortjes in hun doos te steken… geen doos. Ook geen doos op mijn bureau, in de keuken, in de badkamer, in het toilet of in de gang.
Zucht. Na heel het huis ondersteboven gehaald te hebben, de trieste waarheid onder ogen moeten zien: mijn oortjes, die ik al een jaar of zes elke dag gebruik, gaan een stille dood sterven omdat ik hun doos op mijn telefoon op mijn bagagedrager had gelegd, en de doos nu kwijt is en dus de oren tot de dood veroordeeld.
Ik was er het hart van in. Ik ben naar mijn bed gekropen en ik heb mij daar nog uren slecht liggen voelen.
En dan heb ik eerst nieuwe oortjes gekocht bij Coolbluedie morgen gaan toekomen, en dan een nieuwe doos bij een dropshipper die ze binnen een paar weken uit Shenzen zal laten toekomen (en dan hopen dat het geen crap en fake is).
Het is wat het is.