Tom King (tekst), Greg Smallwood (beeld)
DC Comics
Vol. 1 – 2022, 192 blz.; Vol. 2 – 2023, 232 blz.

In DC’s Black Label kunnen verhalen verteld worden die helemaal uit de continuïteit van de andere verhalen vallen. Niet noodzakelijk zoals de meestal wacky What If…-toestanden bij Marvel, maar meer volwassen comics, die elders niet zouden passen. Zoals Tom King het uitlegt, drie soorten verhalen: (1) dingen zoals Sandman, die niet of bijzonder zeer los verbonden zijn met het DC-canon, (2) dingen zoals Dark Knight Returns, alternatieve versies van dingen of zaken die bijvoorbeeld ver in de toekomst plaatsvinden en dus niet de normale continuïteit passen, en (2) dingen zoals Killing Joke, die in het normale DC-universum plaatsvinden, niet echt passen in de maandelijkse comics, er ook niet mee interageren, maar wel impact kunnen hebben.

De Human Target waar het over gaat is Christopher Chance, een mens zonder superkrachten, die zich verkleedt als mensen die mogelijk gaan vermoord worden, en zo eum ervoor zorgt dat ze hém proberen vermoorden in de plaats van de oorspronkelijke target. Gewoon verkleden, ja, met een valse neus of een stemvervormer of een Mission Impossible-stijl gezichtsmasker. Zeer low tech, met andere woorden.

⁂

Christopher Chance neemt een opdracht aan voor Lex Luthor. Hij wordt beschoten, heeft een kogelvrij vest aan en kan de dader vatten — maar dan begint hij zich slecht te voelen. Blijkt: de koffie die hij die ochtend dronk, was vergiftigd. Doctor Mid-Nite zegt dat hij nog twaalf dagen te leven heeft. De enige reden dat hij niet meteen gestorven is, is dat hij moest overgeven toen de kogel hem raakte.

En dus heeft hij nu twaalf dagen om te weten te komen wie hem vermoord heeft. Is dat niet helemaal de premisse van D.O.A.? Jazeker. En het boek voelt ook helemaal aan als een film noir, inclusief interne monoloog. Film noir gekruist met Mad Men, misschien: de tekeningen en kleuren van Greg Smallwood zijn heerlijk en helemaal in de sfeer.

Een boek om twee keer te lezen: één keer om tot het einde te raken, en dan nog eens met het einde in het achterhoofd, om te zien wat er waar gebeurde.

Bij dat herlezen vond ik dat er misschien een paar boeken teveel waren. Het had gebalder gekund op 8 issues in plaats van 12. En ook: juist gelijk een beetje teveel tekst. Het grafische is zó goed dat er regelmatig wat minder woorden op de pagina hadden kunnen staan.

Maar ook hier: Vol. 1 (#1-#6) past absoluut in de reeks winnaars van Eisners voor Best Limited Series.