Will Wight
Hidden Gnome Publishing, 2022, 464 blz.

Boek elf van de twaalf, ’t is dus quasi totaal ondoenbaar om ook maar iets over het plot te zeggen dat geen totale spoiler is.

Er is een belangrijk personage wegens redenen niet aanwezig in het boek. Ik lees op het internet dat het voor veel mensen hun favoriete personage was. Voor mij persoonlijk: not so much. Ik heb het dan ook niet echt gemist.

Voor de rest: na een revelatie in het vorige boek blijkt dat wie goed en wie slecht is, niet zo duidelijk is als het in de vorige boeken leek, en de hoofdpersonages hebben nu een “wanted” poster op hun rug hangen. ’t Is te zeggen: één zeer machtig iemand laat aan de hele wereld weten dat één van de protagonisten archislecht is en moet achtervolgd worden.

Daar blijft het dan ook min of meer bij, want van die achtervolging komt niet veel in huis.

Drie kwart van het boek is nog maar eens level-uppen, maar nu quasi iedereen zó een belachelijk hoog niveau heeft, komt het allemaal nogal over als vakjes afkruisen. Des te meer dat ze het eigenlijk helemaal niet verdiend hebben, maar dat ze gewoon een hele voorraadkamer gevuld hebben met gestolen artefacten — you get a deus ex machina! and you get a deus ex machina! — waarmee ze één voor één in hun eigen kleine trainingsmontage bijna allemaal tot aan Monarch moeten geraken, het hoogste dat op de planeet mogelijk is.

En ondertussen zijn er ook nog eens die Dreadgods, de vier (à vijf) superslechte monsters die moeten verslaan worden. Met die complicatie dat als er één verslagen wordt, de andere zoveel keren sterker worden.

Enfin bon. ’t Was een boek dat duidelijk voorbereidt op het laatste in de reeks.

Maar in tegenstelling tot wat ik de vorige tien boeken dacht, denk ik nu niet meer dat we iets betekenisvol gaan te zien krijgen in het sciencefictionachtig verhaal dat zich boven/buiten Cradle afspeelt.