Will Wight
Hidden Gnome Publishing, 2023, 518 blz.

’t Is gedaan! Callooh! Callay!

Ja ’t is dan allemaal een happy end. Iedereen weer samen, wereld gered, op naar nieuwe avonturen in het multiversum!

De eerste helft van het boek is hoe ze de slechteriken verslaan maar daarbij iemand moeten achterlaten. De tweede helft van het boek is half de nieuwe avonturen in het multiversum van de personages die niet achter moesten blijven, en half wat het achterblijvend personage doet, en eindigt met hoera onze vrienden zijn weer allemaal samen.

Het hele scienfictionachtige verhaal voelt achteraf redelijk overbodig. De stakes waren zó hoog en tegelijkertijd zó ver van de rest van het boek op de planeet Cradle, dat ik er mij geen moment in heb kunnen inleven. Ik bedoel, we zijn één op één aan het vechten in het hoofdverhaal (okay, op den duur quasi God tegen God, maar toch, met individuele zwaardslagen en zo), en dit is hoe een stukje gevecht op het andere niveau omschreven wordt:

Another Vroshir—a longtime partner to the Silverlords—had bound the force of ten billion spirits, an entire doomed world, inside herself. She had been drawing on them for power for centuries, but now she sacrificed her own life to release that power. Billions of ghosts erupted into space, seeking vengeance, seeking an enemy… They were wiped out in an instant. Scrubbed clean. Erased, as though they had never been.

Miljarden, okay dan.

⁂

Bon. Eindoordeel over de serie, alle bijna-vijfduizend pagina’s?

Meh.

Ik zie absoluut wel waarom dit voor jonge tieners leutig zou zijn, maar het zou een betere tekenfilmserie zijn dan het een boek is. Wight doet moedige pogingen om personages van meer dan een paar dimensies te maken, maar dat mislukt helaas grotendeels. De nadruk ligt zó hard op het verwerven van alsmaar hogere niveaus en alsmaar meer training, met dan alsmaar grotere gevechten, dat bijna al de rest er voor achterwege moet blijven.

Wel opnieuw punten voor Wight dat hij er géén liefdesdriehoek in heeft gewurmd, en dat hij er in geslaagd is om een relatie op relatief realistische wijze van kleine broer / grote zus naar gelijken naar partners heeft doen evolueren. (Zijn doelpubliek belette hem dan wel weer om méér te doen dan denk ik twee of drie keer een kus en een paar omhelzingen — voor mensen die jaren samen zijn.)

De wereld van Cradle blijft grotendeels onbeschreven, en ik heb mijn boeken het liefst met véél worldbuilding.

Aangeraden? Voor jonge mensen, ja. Ik vond het bij moment leutig, soms ontroerend, soms ook wel spannend, maar al met al niet méér dan een gemiddelse van 2.75 op 5 sterren waard. Om af te ronden, drie op vijf. Da’s “mostly harmless”. Onverrassend. Niet slecht, maar ook zeker niet goed.