Mark Waid (tekst) – Alex Ross (beeld)
DC Comics, 1997, 231 blz.
Tussen twee andere boeken door dacht ik: ik herlees nog eens een comic die ik voor veel te veel geld op papier gekocht heb, jaren geleden.
Een klassieker, ergens bovenaan het pantheon van comics die een mens absoluut moet gelezen hebben, zo zat het in mijn hoofd. Helemaal bovenaan staan kleppers genre Sandman en dergelijke, maar dit stond er toch in de buurt van, zo ongeveer op dezelfde hoogte als The Killing Joke.
Wellll…
De tekeningen / schilderijen van Alex Ross blijven absoluut overeind, maar het scenario kon mij niet helemaal meer overtuigen.
De situatie is dat we een jaar of tien na de zelfopgelegde pensionering van Superman zijn. Zijn regel (en die van Batman en anderen), dat ze geen mensen doden, werd meer en meer onhoudbaar. En dan heeft een superheld een supervillain gedood en was Superman het daar niet mee eens. Het is natuurlijk ergens wel logisch: waarom zouden die slechteriken maar mogen blijven slachtoffers maken? Waarom mensen blijven opsluiten in Arkham Asylum als ze toch ontsnappen?
Superman was het daar niet mee eens, en de maatschappij was het niet eens met Superman. Waarop hij zich dan maar heeft teruggetrokken.
En, vreemd genoeg, mét hem een resem ‘klassieke’ superhelden, onder meer Wonder Woman en Batman en Power Girl en een stapel anderen.
Gevolg daarvan was dat een nieuwe generatie superhelden allerlei slechteriken uitschakelen, en dan maar met elkaar beginnen vechten, en zich in het algemeen gedragen als absolutely corrupted mensen met absolute power. Waarop een onvermijdelijk Groot Ongeluk gebeurt, waarbij miljoenen onschuldige mensen het leven laten, en de oude helden alsnog terugkeren om orde op zaken te proberen stellen.
⁂
Ik bedenk nu trouwens net dat ik weet waarom het mij niet helemaal meer overtuigt: wat dit boek zo vernieuwend maakte bijna dertig jaar geleden, is nu zowat canon, en gebeurt voortdurend — van Civil War bij Marvel tot The Boys, en passant par alle donkere DC-films.
Meer nostalgie dan what the hell was that?, dus, maar toch de moeite waard. Het zou even stom zijn om dit als clichématig opzij te zetten als Lord of the Rings afgezaagde fantasytropes te noemen.
Ik vond toen het uit kwam al een teleurstelling om eerlijk te zijn. Leunt in sommige opzichten erg op Alan Moore’s nooit uitgekomen Twilight of the Superheroes, met een forse dosis anti-Image retoriek toegevoegd. Het kwam nogal zuur over, in tegenstelling tot Marvels.