Ik was begonnen aan een boek met de gedachte: ik weet dat het slecht is. Meer nog, met de gedachte: ik weet dat het archislecht is, maar ik ga er mij toch doorbijten, omdat ik wil kunnen zeggen dat ik de hele reeks gelezen heb.

Het is niet gelukt. Ik was er al eens aan begonnen, en ik had het toen na een paar bladzijden opgegeven. Deze keer heb ik het veertien pagina’s volgehouden tot ik me té hard begon af te vragen waar ik in ’s hemelsnaam mee bezig was.

Ik heb het dan maar even opzijgezet — tot de volgende poging! — en ik ben aan een reeksje boeken begonnen die ik vorig jaar opzij had gezet maar die tussen de plooien van de toegegeven stapels bagger gevallen waren die ik dit jaar tot nog toe veel gelezen heb.

Waar ik dus naar uit kan kijken:

Gruwelijkheden in China, M.A.S.H. maar niet echt, en tijdreisdingen.