Ik was ongetwijfeld niet de enige die met bijna dichtgeknepen ogen en door mijn vingers naar het presidentiële debat van de vorige verkiezingen keek, heel de tijd bibberend dat het verkeerd zou aflopen, dat Biden een onherstelbare flater zou slaan, dat het over zou zijn.

Dit jaar heb ik zelfs niet gekeken. Ik heb die hele nacht wakker gelegen en andere dingen bekeken dan de kanalen waar ik normaal gezien zou over en weet tussen gezapt hebben. Omdat ik het zag aankomen, dat het niet goed ging aflopen.

En dan is het nog rampologischer afgelopen dan ik ooit had kunnen vrezen. En alhoewel Biden bleef aandringen “beoordeel mij niet op die ene afgrijselijke negentig minuten”, was hij aangeschoten wild, en was er niets dat eigenlijk nog kon tegenhouden wat er nu net gebeurd is.

De man had dit vorig jaar moeten doen. Dan was hij wellicht behoorlijk positief de geschiedenis ingegaan. Nu vrees ik ervoor. Hij blijft een indrukwekkende reeks verdiensten hebben, maar zijn laattijdig opzijstappen en zijn houding ten opzichte van Israël (toegegeven, die van quasi de hele zeker Westerse wereld) zullen voor altijd een smet op het blazoen blijven.

Hij moest het wel vandaag of morgen doen, om iets te proberen doen aan de post-RNC-bump, en de druk werd de laatste tijd echt wel behoorlijk onhoudbaar, dus écht een enorme verrassing is het niet.

Boeiende tijden. Volledige overdracht aan Kamala Harris (maar wie dan als vice?), of alsnog een open conventie (maar wie wil/kan op zo korte tijd een organisatie uit de grond stampen?) — het wordt boeiend om te volgen. Ik zou Harris / Buttigieg grappig vinden: zij als jonge, vrouwelijke, Jamaicaans/Indische ex-openbaar aanklager tegen Trump, en Buttigieg die een generatiegenoot van J.D. Vance is en hem redelijk genadeloos kan afmaken:

Ooh spannend allemaal. Voor Biden zelf wordt het trouwens Harris, zegt hij op de Twitters: