In een zee van pro-Israëlartikels in de New York Times, viel Biden Sought Peace but Facilitated War op:

“We have no plans and no benchmarks but death,” despaired the Israeli scholar Ori Goldberg.

Meanwhile, Biden has ensured that American weapons continue to shatter lives without clearly advancing American, Israeli or Arab interests. Ettie Higgins of UNICEF in Lebanon told me about a 7-year-old Lebanese girl who lost 15 members of her family in an Israeli strike a few days ago. The girl lost her parents and all her siblings and suffered cuts and bruises herself.

I imagine her meeting Biden and asking: Why did you provide bombs that kill families like mine? And I wonder how Biden, a good man who never wanted this war to happen and yet enabled it, would respond.

We gaan er even aan voorbij dat Biden zijn hele leven een havik is geweest die onvoorwaardelijk achter Israël heeft gestaan, maar inderdaad: uw best doen om een conflict op te lossen, er daarbij van uitgaan dat minstens “de kant van het licht” zich een béétje rationeel zou gedragen, en dan zien dat alles in duigen valt omdat Netanyahu Netanyahu is, dat is pijnlijk.

De hoop is dat na de verkiezingen, op voorwaarde dat Trump niet wint, Harris het aandurft om er iets aan te proberen doen. Ze zijn er natuurlijk bang voor dat het voor de hand liggende “we geven ze geen wapens meer, we hebben daar Leahy vetting voor” hen gegarandeerd het label van antisemieten zou opleveren. Maar misschien iets objectiefs en meetbaars, in de zin van “wij eisen dat partij A, B, C en D dit doen”, waarbij “dit” iets is waar niemand tegen kan zijn, en dan verder gaan?

Nog los van de afgrijselijke beelden van mensen, zijn het dingen als dit die mij hartzeer geven:

Elk huis was een leven.