Met een dag vertraging alsnog Humo gelezen. En jazeker, ook het stukje met Uytterhoeven.
Ik vind hem verre van rancuneus en arrogant, mijn indruk is eerder dat het Wyndaele is die rancuneus is. Ik weet er uiteraard het fijne niet van, en het zijn mijn zaken ook niet, maar ik kan mij inbeelden dat als iemand (W) een format voor een show bedenkt, dat dat blijkt op niets te trekken, en dat dan heel Woestijnvis blijkbaar moet bijeengeschraapt worden om er met een aantal fikse ingrepen toch iets bekijkbaars van te maken, dat dat wel een beetje steekt.
Nu, ongetwijfeld is Bruno Wyndaele een zeer aangename mens om bij te zijn, een goede vriend, een sympatieke kerel en proper op zijn persoon, maar ik moet er niets van weten. Ik vind het–correctie, ik vind zijn televisiepersona–een arrogant, uit de hoogte, ons-kent-ons, akelig condescending mannetje. Dat al zijn gasten du haut de son trône van een ironiserend monkellachje bedient.
Uytterhoeven daarentegen laat zijn interviewees in hun waarde. Als er bij hem een wielrenner zit die zegt dat hij zijn dochter Naomi gaat noemen, en Uytterhoeven zegt “maar gij kunt dat niet eens uitspreken!”, dan is zelfs dát niet kwetsend. Hij laat tenminste al die mensen in hun waarde, wat niet van (opnieuw de on-screen persoonlijkheid van – ) Wyndaele kan gezegd worden, die zelfs de meest onschuldige als belachelijk en de meest waardige als defensief doet overkomen. Een fijn voorbeeld was de hele Veronique De Kock-historie.
Voor de rest: even kijken in het stukje in Humo.
- Hij “klaagt” dat hij er alleen voor staat voor 98 afleveringen. Da’s niet echt rancuneus of arrogant of natrappen: het is genoegzaam bekent dat Uytterhoeven een perfectionist is, die het moeilijk heeft om niet 100% voorbereid naar elke uitzending te gaan. Ik kan me inbeelden dat hij er tegen op ziet.
- Hij moet niet meer op de rem staan en het rolletje van de perfecte gastheer spelen. Precies. Wyndaele zat daar inderdaad gemütlich te spelen, God weet wat hij er eigenlijk over dacht, want wij zijn het in ieder geval nooit te weten gekomen. Uytterhoeven zou dat anders kunnen aanpakken. Het zou ook een Uytterhoeven-show kunenn worden (“kijk eens hoe gevat ik ben”), maar dat zullen we maar zien als het zover is, ik geef die mens het voordeel van de twijfel.
- Nieuwe gasten. Ik heb Madame Platel even gezien, dat zag er zeer goed uit, en de rest blijft ongeveer bij het oude. Mja.
- Uytterhoeven moet het niet zo hebben van muziek. Dat vind ik spijtig; ik hoop dat we er niet te veel van zullen merken en dat de Laatste Showband even goed blijft.
- Dat hij niet meer zal laten merken als hij zijn gasten niet kent: tja, ’t is een slap koord. Aan de ene kant staan de Wyndaeles (of Lenos, of Lettermans, of presentators van Republica op Studio Brussel) van deze wereld, die doen alsof hun gasten allemaal hun beste vrienden zijn, maar ze moeten wel voortdurend op steekkaarten of autocues kijken om de naam van het laatste wapenfeit van de gast te weten. En dan vallen ze soms zwaar door de mand, zoals de man op Studio Brussel die keer die zó’n grote fan was van Garbage, dat hij hun CD “vee two dot zero” heel graag hoorde, maar dat hij niet meer wist wat zijn favoriet nummer was.
Aan de andere kant staat dan de Jonathan Ross-school, die helemaal niet doet alsof. Dat levert ongelooflijk fantastische interviews op, zoals die keer met Quentin Tarantino, als blijkt dat de gast en Ross veel met elkaar gemeen hebben, maar vaak ook tenenkrullende momenten, als de interviewer de interviewee noch van haar noch van pluimen kent. Nu kan zo’n Jonathon Ross zich dat misschien (misschien! soms!) permitteren, maar eigenlijk is dat niet zo voor Uytterhoeven. Als de Laatste Show Elvis Costello op bezoek krijgt en Uytterhoeven zou “eerlijk” gaan zeggen dat het hem niet interesseert wat Costello doet in zijn leven, dan is dat inderdaad een gebrek aan respect. En trouwens, ook voor niet-beroemde gasten is het zo: een interview draait uiteindelijk meestal niet (behalve bij Jonathan Ross dan 🙂 om de interviewer maar om de gast. Die man of vrouw moet dan even in het centrum van de wereld staan.
Enfin, het zal mij benieuwen wat Uytterhoeven ermee aanvangt.
Voor de rest niets wereldschokkends in het stukje. Ja, een speciale nieuwe aflevering van “Alles Kan Beter”. Pff. Hoeft voor mij niet. Op zeldzame uitzonderingen na (rute ach’en-nehentih! keer’ ekier were!) was dat een programma waar eigenlijk met vijftien tekstschrijvers in plaats van vijf zou moeten aan geschreven worden, en dan anderhalf uur zou moeten voor opgenomen worden zijn om nog een half uur gecondenseerde goodies over te houden. In plaats van wat het nu was: een aaneenschakeling van slecht afgelezen autocues, (toegegeven goed gemonteerde) bloopers en versprekingen, ingestudeerde “spontane” publieksvragen en ditto “spontane” antwoorden, veel dooie momenten, en (soms heel grappige, vaak zeer flauwe) filmpjes waarin de gasten nog eens dunnetjes overdoen wat de bloopers in het echt deden.
Afijn.
