Kom het nondedju tegen! Wat lees ik in de Standaard? Freya Van den Bossche minister van leefmilieu! En er was al twijfel over Fientje Moerman omdat er teveel Oost-Vlamingen in de regering zouden zitten!

Tsss. En Q voor administratieve hervorming, jongens toch.

Een mens weet dat hij écht oud wordt als er mensen in de regering zitten die hij nog gekend heeft als ze nog op school zaten.

He bah,vlucht heeft vertraging… 15:25 ipv 15:10.

München luchthaven, en ze hebben hier ook wireless, weee!

Naast mij zit een amerikaan te onderhandelen met Sloveense en Italiaanse havenkapiteinen, met inbegrip van afkoopsommen en alles. Hij wilt blijkbaar een race organiseren, en is een paar weken te laat met alles aanvragen, en er zijn persoonlijke zaken aan de hand en alles, enfin ’t is een ingewikkelde zaak.

Dat vliegtuig van Zagreb naar hier was echt wel een minuskuul ding. Grappig, daar niet van.

Voilà, ’t zit erop. Om half elf samen met Paul per chauffeur naar de vlieghaven gebracht en nu met een tussenlanding in
München weer naar Zaventem.

Duty-free aankopen gedaan (spekken voor Sandra, speelgoed en t-shirts voor de kinderen), en nu is ’t alleen nog wachten op de vlieger.

Ik heb al mijn gerief trouwens in handbaggage mee: bij het toekomen stond mijn valies open op de band, ik heb er geen vertrouwen in dat die inladen in Zagreb, uitladen in München, weer inladen in München en uitladen in Brussel overleeft.

Voilà, ’t zit erop. Om half elf komt er een vervoer (taxi? ik zou het niet weten) om me naar de vlieghaven te brengen, en dan is het met een tussenlanding in Wenen (of was dat München?) weer naar Zaventem.

Ik had weer een klaar excuus (hoofdpijn, ugh, moe, dingen), maar ik ben dan toch maar meegeweest naar het galadiner.

Het was zeer goed.

Wacht, laat mij dat rephrasen: het was zéér goed. Het eten was zeer lekker: voorgerecht een croatische chorizo met platachtige kaas en hespachtig vlees met chili en olijven en daarna een rundsbouillon met een soort deegwaren erin. Het zag er alemaal niet uit, maar: wel heel lekker.

Tussen soep en hoofdgerecht was ons een verrassing beloofd. Er stond ook al een electrische piano, en er liep een mooi meisje rond met haar tot aan haar middel, van het type waavan het niet onredelijk zou gewees zijn om te vrezen dat ze zigeunergewijs dansend mensen van tafel zou halen. Later bleek dat er nog een violist bij was, wij dachten dat het helemaal verloren was. Zigeunerdinges.

Onze collectieve verbazing was niet weinig groot toon die juffrouw begon te zingen. Wie schetst onze verbazing als die juffrouw, één meter zestig, geschat 45 kilo, blijkt operazangeres te zijn? En niet alleen dat, maar dan ook nog eens een diepe diepe alt, met een stem als een klok! Ze begon met Habanera uit Carmen van Bizet, en het is niet overdreven om te zeggen dat we allemaal plat lagen.

Het programma heeft zo’n drie kwartier geduurd, en werd afgesloten met een bisnummer (Santa Lucia) en een verzoeknummer voor Massimo (O Sole Mio, in een versie die denk ik aan de overkant van de straat ook hoorbaar was). Enfin, een groot, groot succes.

Het hoofdgerecht was een keuze van vlees. Eigenlijk allemaal vlees, die croatische keuken. Er was kalkoen en lam en schaap en kip en vanalles nog. Allemaal gepresenteerd als was het een gaarkeuken (met uizondering van het schaap, daar zat voor de liefhebbers de kop erbij), maar allemaal bijzonder lekker.

En dessert was strudel. Appelstrudel en kersenstrudel en een vreemd soort kaasstrudel met zout.

Er zijn, onvermijdelijk, een paar speeches gegeven, mar die waren gelukkig allemaal kort en to the point: Massimo om Zeljko en team te bedanken, Zeljko om ons allemaal niet te bedanken want het was ons werk maar om ons te feliciteren met het goeie werk, en Lex met een speciaal bedankje voor Zeljko (een zak stroopwafels uit Gouda, “zes want ik kreeg er één gratis als ik er vijf kocht”).

De mensen zijn eigenlijk ook allemaal sympathiek, en alle speeches of tot ziensen werden steevast afgesloten met “tot in Parijs hé”. Ik vind het eigenlijk wel spijtig dat ik al die mensen riskeer nooit meer te zien, maar ja, c’est la vie.

Afijn, we (Margot en Paul en Kim en Phil en mezelve) zijn dan na het resto nog een glas gaan drinken in de Orangina, café tussen daar en het hotel, op het plein waar het nationaal theater staat (dàt theater dat identiek hetzelfde is als dat in Wenen, precies).

En dan moe edoch voldaan naar het hotel. Ik denk niet dat het mij nog lukt om Taken te kijken, ik ga direkt gaan slapen denk ik.

Azo. Terug in ’t hotel. Koppijn gelijk een spin, maar bon. Nog een dik uur voor het galadiner, dus ik kan nog wat Taken kijken.

Het begint hier echt op zijn laatste benen te lopen. Eigenlijk is deze laatste presentatie behoorlijk interessant, maar een zeker gevoel van lassitude heeft zich van de zaal meester gemaakt.

Paul met governance en accountability. Ik ga de computer even dichtdoen en proberen van die hoofdpijn af te geraken.

Phil stelt voor om een document op te laten stellen voor corporate sponsors.

Hola, kleine aanvaring tussen Massimo en Rene. Die alletwee zeggen dat ze écht wel héél veel ervaring hebben.

Paul wou de gemoederen bedaren, maar Jiři wou absoluut het einde van de discussie horen.

Helmut zegt dat de website best als resource geactiveerd wordt, als voorbeeld en als hulpmiddel voor lokale dinges om meer geld binnen te krijgen. Massimo is helemaal tegen banners en andere commerciële klaptrap op de site. Hij argumenteert, met niet weinig gelijk eigenlijk, dat inkomsten van banners en boel eigenlijk altijd maar peanuts zullen zijn afgewogen tegen andere funding. Komt daar nog bij dan het juist hun forte is dat ze onafhankelijk zijn, hah.

Koffiebreak gedaan, en nu nog twee groepen.

Laura vindt het spijtig dat universiteiten allemaal in het engels aan het dingen doen zijn.

Het is gewoon zo’n verwarrende discussie, niet te volgen gewoon. Enfin, in het begin zouden ze dus vertalen naar FR en EN.

 Laura heeft een behoorlik praktisch rapport, met een template en alles voor nieuwe data (whiewatwaarwanneer, summary, beelden, sponsors, editorial, link to full report, helpform).

Blijkbaar ook het idee om allerlei pictogrammen te gebruiken, maar dat zie ik zelf niet goed zitten.

En ook: nood om een redactieraad te definiëren. En misschien een land van de maand (of twe per maand). En persoonlijke emails.

Ook een soort filterprocedure uitgewerkt voor vertalingen en dingen. Niet slèkt.

Ik ben wel een beetje aan het stuiken. Mét mij de rest van de zaal hoor, daar niet van, maar toch. Nog een kleine twee uur en we mogen naar ’t hotel 🙂