Cemal Cavdarli, derde opvolger op de kamerlijst voor sp.a/spirit, en Fatma Pehlivan, vierde effektieve op de senaatslijst. Zo ongeveer elke turkse winkel heeft ze aan het venster hangen. Cemal is trouwens een imam die Daens als zijn grote voorbeeld ziet. Ik word er een beetje ontroerd van, echt serieus waar.

Ben ik de enige die dat een bijzonder goed teken vind dat er affiches hangen, en dat de mensen dus blijkbaar echt begaan zijn met politiek? En dat het bovendien affiches zijn van een democratische partij? En dat het specifiek de socialisten zijn? Nog los van mijn eigen politieke overtuiging, die ik in het midden laat: zou het niet fantastisch zijn als de Man In De Straat, in plaats van stomweg voor het Vlaams Blok te stemmen, zou stemmen voor partijen die echt iets aan hun problemen kunnen doen?

Ik hoop écht écht van harte dat het Vlaams Blok hier in Gent zwaar achteruit gaat.

Forbidden Planet op Turner Classic Movies! Machtige film. Ik ga hem op DVD kopen denk ik.

On April 9, a US tank recovery vehicle tightened a metal rope and a statue of Saddam Hussein came crashing down in central Baghdad. The event was celebrated by “dozens” of Iraqi people at the scene, according to BBC online, but by hundreds of mainstream journalists in Britain and America. A rare, long shot photograph of the event shows a small crowd of people around the statue surrounded by empty space, then tanks, and then more empty space.
 
The BBC’s News At Six described this propaganda coup outside the journalists’ hotel as a “momentous event”, with the media “a witness to history”, with US forces watching “amazed” on a “day of extraordinary drama and historic images”, with Bush declaring “a historic moment” in reference to what were “extraordinary events” (April 9). This was all in the first 90 seconds of the programme.
 
Compare and contrast the above with the BBC’s response to the march, not of dozens, but of 2 million British people in London on February 15:
 
“The people have spoken, or have they? What about the millions who didn’t march? Was going to the DIY store or watching the football on Saturday a demonstration of support for the government?” (David Grossman, Newsnight, February 17, 2003)

Kom het tegen, zondag iets voor één en het is Pascal Sevran op tv. Brrrr. Die mens is echt wel angstaanjagend. Hoe hij die dansers terroriseert! Zijn tics! Zijn voortrekken van zijn eigen carrière!

En het is nu net Petula Clark, jongens toch. Als die nog één facelist meer heeft, heeft ze een rinbaard.

Tiens, zou er iets gebeurd of gezegd zijn rond Francesca Vanthielen? Er komen de laatste tijd weer wat mensen zoeken naar Francesca Vanthielen naakt, vreemd. 

Voor zover ik me kan inbeelden heeft dat meisje ooit naakt geposeerd of zo, misschien dat er in die film die ze gedaan heeft, eum, dinges, Licht of zo?, er een glimps te vangen was of zo? Waar de mensen mee bezig zijn…

Ah ja, en in case you were wondering: yes, I’m google whoring.

Voilà, spaghettisaus gemaakt. Vier kilo gekapt, acht liter of zo tomaten, heelder bollen look, allemaal in de grootste pot in het huis:

En! Balletjes gemaakt ook!

Voor de rest is de keuken nu wel een puinhoop:

Akelig en toch ook wel grappig: weblog van de journalist die een tijdje geleden in Noord-Irak niet doodgegaan is.

Al die dingen die we al teruggevonden hebben in de remise! Alle examenresultaten van Sandra, diploma’s, schoolagenda’s, boeken, speelgoed, twee grote dozen vol met kindersurprises, …

Probleem is natuurlijk dat dat niet echt opkuisen is: van daar naar hier verleggen en omgekeer, en het blijft allemaal even vol liggen. Enfin, ik heb deuren verzet, en een grote kleerkast uit elkaar gehaald en verhuisd, het is daar in ieder geval wat klaarder.

Philippe, die zou ons moeten helpen om een kast of twee van de keuken naar boven te slepen (via het raam want de trap is te nauw), is ondertussen onbereikbaar. Den aap.

Enfin, Zelie voor Pingu gezet, en once more unto the breach…

Maar het was dus omdat hij zijn nederlandse tekst moest vinden. Kudos dat hij probeert in het Nederlands. En voor de rest: schone speech.

Maar hij stuurt wel de hele timing in de war: ze zijn nu al een half uur te laat!

Paniek! Ze weten niet meer wat gedaan! Père Gilbert is weg! En niemand weet wat nu moet gebeuren! Als minutenlang!

En straks moet heel de remise leeg: morgen is het Louis’ verjaardag (al twee jaar oud! de tijd vliegt), en daar moet vijfentwintig man in of zo.

Claire, ik wil je man zijn en ik beloof je trouw te zijn in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid, blabla. Standaard-wedding vows dus.

Daarna doen ze ook nog een eigen dingetje, niet meteen veelzeggend, maar ’t is echt wel zó aandoenlijk, vooral als Laurent moet jongleren tussen zijn boekje en zijn zakdoek.

Tweede lezing was van de parabel van het mosterdzaadje. Zo’n parabel die helemaal verkeerd begrepen wordt trouwens; het is niet dat het kleinste zaadje ter wereld een grote boom voortbrengt, da’s een totaal verkeerde interpretatie, die er alleen zou kunnen aan gegeven worden door iemand die niet weet wat die dingen zijn.

De mosterd”boom” is meer een struik dan iets anders, en het mosterdzaadje is nauwelijks klein te noemen.

Neen, het punt is dat, net als de mosterdplant, de idee achter christendom onkruid is. Een beetje boer rond de Middellandse Zee weet dat eens er mosterplanten in een akker zijn, die er ongelooflijk moeilijk uit te krijgen zijn. Eén zaadje is genoeg om het onkruid weer te laten opschieten.

Jesus bleibet meine Freude, weer Bach! Trompet in de kerk, altijd mooi.

En jawel: Laurent heeft z’n zakdoek weer nodig.

Een zeer goed idee: van die dingetjes om bij wijze van ex libris in boeken te plakken.

Ik heb in veel van mijn boeken nu een droogstempel:

Maar ik zou eens op zoek willen gaan naar iets nieuws.