Voilà, spaghettisaus gemaakt. Vier kilo gekapt, acht liter of zo tomaten, heelder bollen look, allemaal in de grootste pot in het huis:

En! Balletjes gemaakt ook!

Voor de rest is de keuken nu wel een puinhoop:

Akelig en toch ook wel grappig: weblog van de journalist die een tijdje geleden in Noord-Irak niet doodgegaan is.

Al die dingen die we al teruggevonden hebben in de remise! Alle examenresultaten van Sandra, diploma’s, schoolagenda’s, boeken, speelgoed, twee grote dozen vol met kindersurprises, …

Probleem is natuurlijk dat dat niet echt opkuisen is: van daar naar hier verleggen en omgekeer, en het blijft allemaal even vol liggen. Enfin, ik heb deuren verzet, en een grote kleerkast uit elkaar gehaald en verhuisd, het is daar in ieder geval wat klaarder.

Philippe, die zou ons moeten helpen om een kast of twee van de keuken naar boven te slepen (via het raam want de trap is te nauw), is ondertussen onbereikbaar. Den aap.

Enfin, Zelie voor Pingu gezet, en once more unto the breach…

Maar het was dus omdat hij zijn nederlandse tekst moest vinden. Kudos dat hij probeert in het Nederlands. En voor de rest: schone speech.

Maar hij stuurt wel de hele timing in de war: ze zijn nu al een half uur te laat!

Paniek! Ze weten niet meer wat gedaan! Père Gilbert is weg! En niemand weet wat nu moet gebeuren! Als minutenlang!

En straks moet heel de remise leeg: morgen is het Louis’ verjaardag (al twee jaar oud! de tijd vliegt), en daar moet vijfentwintig man in of zo.

Claire, ik wil je man zijn en ik beloof je trouw te zijn in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid, blabla. Standaard-wedding vows dus.

Daarna doen ze ook nog een eigen dingetje, niet meteen veelzeggend, maar ’t is echt wel zó aandoenlijk, vooral als Laurent moet jongleren tussen zijn boekje en zijn zakdoek.

Tweede lezing was van de parabel van het mosterdzaadje. Zo’n parabel die helemaal verkeerd begrepen wordt trouwens; het is niet dat het kleinste zaadje ter wereld een grote boom voortbrengt, da’s een totaal verkeerde interpretatie, die er alleen zou kunnen aan gegeven worden door iemand die niet weet wat die dingen zijn.

De mosterd”boom” is meer een struik dan iets anders, en het mosterdzaadje is nauwelijks klein te noemen.

Neen, het punt is dat, net als de mosterdplant, de idee achter christendom onkruid is. Een beetje boer rond de Middellandse Zee weet dat eens er mosterplanten in een akker zijn, die er ongelooflijk moeilijk uit te krijgen zijn. Eén zaadje is genoeg om het onkruid weer te laten opschieten.

Jesus bleibet meine Freude, weer Bach! Trompet in de kerk, altijd mooi.

En jawel: Laurent heeft z’n zakdoek weer nodig.

Een zeer goed idee: van die dingetjes om bij wijze van ex libris in boeken te plakken.

Ik heb in veel van mijn boeken nu een droogstempel:

Maar ik zou eens op zoek willen gaan naar iets nieuws.

Eerste lezing:  uit Genesis over Noach, van de beesten, weetjewel. En dan nu The Creation van Haydn. Ook al zo’n nummer om vrolijk van te worden.

En Laurent blijft in zijn programmaboekje lezen. Humor!

We zijn een kwartier ver en Laurent kan zijn tranen al niet bedwingen! En op de achtergrond van het gros plan op Laurent: het profiel van Eisprinzessin Claire. Must See TV!

Danneels ging juist over van “je souhaite la bienvenue à leurs majestés le roi et la reine” naar “ik wens ook iedereen van harte welkom”, en de camera stond juist op de koningin, die bij de overgang iets vies deed met haar hoofd, zo gelijk een kip die een tomaat ontdekt tussen het brood: huh? wàt?!

Voor de rest zo ook a sterling prestation zo van Godfried Danneels zo: in vier talen!

De trouw van prins Laurent en Claire Coombs! En zeggen dat ik het bijna vergeten was!

Het ziet er geen gemakkelijke madam uit, Claire. En Laurent ziet er aandoenlijk uit, als een reus uit een sprookjesverhaal in een iets te klein kostuum van de luchtmacht. Hij wou net het programmaboekje eens lezen (hij staat dus wel aan het altaar, in het volle gezicht van televisiekijkend België), wist niet direkt wat gedaan met zijn zwaard en legde het dan maar op de grond. Als hij zich bukt, verwacht ik altijd dat zijn broek gaat scheuren vanachter…

Ze zijn de kerk binnengekomen op Bach’s toccata en fuga in d-moll. Fijn, ik word vrolijk van Bach. Al spelen ze wel het hele stuk, en mogen die dutsen dus een kwartier staan luisteren. Het lijkt wel alsof er geen einde aan komt.

And it gets worse: een paar mails later stond dan dit: