Oef. Got it licked.

Alla. Verder offerte maken dan maar. En dan vanavond weer helpfile aanpassen. Er zijn weer schone dingen bijgekomen, tsk tsk tsk.

Bon. Disregard last couple of posts. Ik was domme dingen aan het doen, niet Radio. <hits self in head> 

En het werkt nog altijd niet goed. Bah. Bah bah bah. Stomme Radio doet vieze dingen.

Bah, stom, ik moet wel de juiste template aanpassen natuurlijk!

Ik vraag mij af of dit eigenlijk werkt.

Ik dacht gisteren, ik zal wat beeldjes van computers online zetten en twee lijntjes vertellen over wanneer ik er op gewerkt heb, maar ik heb eigenlijk zoveel herinneringen aan al die dingen dat ik ze misschien best eens op papier zet voor ik ze van de ouderdom allemaal vergeten ben.

Gelijk ofdat Hamlet zei: the truth will out!

04-07-03 12:53:40 PM Emperor-Jay

Here’s the real reason we started this war:

Back in 2002 iraqi forces, after years of searching, finally located the biblical Garden of Eden in a hidden cavern undernith King Nebuchadnezzar’s ziggurat. Using the fruit from the Tree of Life, Saddam created four Evangelion-esque angel warriors. These four angels are suppose to be the Four Horsemen of The Apocalypse. Saddam intends to unleash their wrath on humanity but not before he himself eats the fruit of life, thus becoming a god.

US intellegence planted by Big Brother -AKA The Anti-Christ- uncovered this plot. Big Brother wants the fruit for himself so that he may become strong enough to kill Jesus Christ(who is really a super powerful, beneviolent, alien/human hybrid) and assume complete dominance over the entire universe.

WE MUST PRAY THAT JESUS STOPS BIG BROTHER IN TIME, OR THE ENTIRE UNIVERSE WILL BE DOOMED TO AN ETERNITY OF SLAVERY.

Het was op alle nieuwsuitzendingen: het amerikaanse leger (fuck “coalition”, ik wil wel toegeven tot “anglo-amerikaans leger”, maar da’s al) heeft eindelijk gevonden waarvoor ze de oorlog aan het voeren zijn.

Weapons of Mass Destruction! Gifgas! Mosterdgas! Sarin! Heelder bommen vol! Lange-afstandsraketten met anthrax! Of toch zeker middellange afstand! Of postduiven of zo! Maar zeker met sarin! Gifgas! Van massavernietiging!!

Of wacht, euh, neen. ’t Was onkruidverdelger. Oops:

“We don’t have any extraordinary finds at this point while we’re still looking,” CentCom spokesman US Brigadier General Vincent Brooks told a news briefing.

He expressed confidence that the US forces would eventually find the proof they were looking for.

Maar bon, ondertussen zijn ze er toch zo zeker van dat er nog wapens van massavernietiging liggen, dat de soldaten blijbaar niet eens hun gasmaskers meer mee moeten doen:

In a further sign that US commanders are unconcerned about an Iraqi nuclear, biological or chemical attack, they ordered forces near Baghdad on Monday to shed their protective gear.

“It’s great to have them off,” Lieutenant Colonel Fred Padilla, commander of the 1st Marines Battalion, said after his troops stripped down to lighter camouflage garb.

Padilla said an order to take off the cumbersome and hot protection suits had come down from his superiors.

“They made an assessment and they determined there was not a serious threat right now,” he said.

War blogger admits plagiarism

Prominent war blogger Sean-Paul Kelly, who is running the Agonist, has been forced to admit that he plagiarised a commercial intelligence source named Stratfor without crediting them.

Kelly has apologised to his readers.

Sad, stupid and unnecessary.

[Secular Blasphemy]

10 LET L=1
20 PRINT L;” GB vernietigt de middenstand! “;
30 LET L=L+1: GOTO 20

Laat me raden, uw ouders hadden een zelfstandig supermarktje/kruidenierswinkeltje?
Laurens [[email protected]]

Heh, baneent. Ik had gewoon een slecht karakter 🙂

Maar het was inderdaad beter dan Michaël Vanslembrouck, die een manier had om met een stuk van een halve frank en een paperclip elke Commodore 64 plat te leggen: in de joystickport steken!

En daarnaast had hij een hele reeks POKEs om van allerlei rare dingen te doen met die Commodores, ik was stikjaloers op hem. Dát was een computermens!

Had ik toen geweten wat ik nu weet, ik zou ook een computerhacker kunnen geweest zijn, zo moeilijk was dat niet. Bah. Chalk one up for missed opportunities.

Computers waar ik op gewerkt heb. Ha, dat waren de dagen.

Tandy TRS-80, model I met level II BASIC en, count ‘em, twee floppy drives. Voor het eerst gezien bij Francis en Kath thuis (blitzkrieg!), en we hebben hem een hele maand december in, eum, 1982 of zo? bij ons thuis gehad. En dan nog de zomer van, denk ik, 1983, toen we in het huis van Kath haar ouders logeerden, op zitten werken (als we niet op het Hammondorgel bezig waren).

De zomers in het begin van de jaren 80, ze komen niet meer terug. Warm weer en Skandal im Sperrbezirk op de radio!

Ik heb zijn naam vergeten. Dingske De Moor. Ik zat er mee in het eerste jaar op school. Putje in zijn kin, zwart krulhaar, woonde in Sint-Denijs. Zijn vader had een ZX 80 op de kast staan, en, veel belangrijker, een ZX 81 met extra geheugen en een thermische printer (printte grijzig op een vijf centimeter brede rol zilverpapier). Dat was de eerste computer waarvan ik mij eigenlijk kon inbeelden dat hij ooit van mij zou kunnen zijn.

Ik heb zó lang gezaagd om er één te krijgen, en alle maanden was het bijna zover, maar uiteindelijk is het er nooit van gekomen. En ik ondertussen maar Science & Vie Micro kopen, en l’Ordinateur Individuel, en Byte, en Compute!, en later Your Spectrum en Crash en Zzap, en eigenlijk alle computermagazines die ik maar kon vinden… Ik had zo’n klein blauw vertaalwoordenboekje Engels-Nederlands/Nederlands-Engels van Standaard Uitgeverij, en met dat in de hand werkte ik mij woord voor woord en zin voor zin door die engelstalige computertijdschriften. Dat waren de dagen, en ze komen niet meer terug.

In de jaren 80 was er plots een Maxitec in de GB van Sint-Denijs, eerste ding bij het binnenkomen in de winkel zelf, na de kassa’s, waar nu de tijdschriften en boeken staan.

Helemaal in het begin aan de rechterkant, waar tot niet zo lang geleden de toonbank voor horloges was, stonden op blauw fluweel en hele rij home computers. Een ZX Spectrum natuurlijk, een VIC 20 (later een C64), later zelfs een Sinclair QL, maar ook heel erg lang een Atari 800XL en een Atari 600XL.

Die Atari’s hadden voortdurend een demoprogrammaatje opstaan. Nachtmerrie! Het themamuziekje van Beelden op een tentoonstelling van Mussorgsky, ta da da tadada tadada tada da dàààààà, voortdurend, in niet-overtuigende driestemmige bleeps. Zucht. Ik zou er nooit één gekocht hebben. Nee, op alle andere computers kon zelf geprogrammeerd worden, en ik schreef dan meestal op een paar van die dingen iets als

10 LET L=1
20 PRINT L;” GB vernietigt de middenstand! “;
30 LET L=L+1: GOTO 20

En dan op een van de andere computers een programma uit een tijdschrift zitten overtypen. Fun! Dagen die, u raadt het, niet meer terugkomen.

Eigenlijk, ze hadden daar toen in de GB ook nog op een andere plaats een computer staan. Het equivalent van de snelverkoop voor charcuterie: op het einde van de rayon plastiekwaren. De computer: een TI 99/4A. Er stond één spelletje op, Football. Later hebben ze er ook de Speech Synthesizer catridge bijgelegd, en de dozen TI 99/4A’s op een stapel gesmeten, ze vroegen er praktisch geen geld meer voor. 

Het was een goeie computer, zeg men. Zwaar onderschat, schijnt het. Jaja. Zou ik er ooit één gekocht hebben? No way! Lelijke vieze dingen!

Ondertussen hadden wij dus nog altijd geen computer thuis. Veel goesting om er een te hebben, maar noch van ver noch van dicht genoeg geld om zo’n ding te kopen. Maar op school was het wel discussie over welke computer ik zou kopen, als ik er één zou kopen. Het ging tussen een Commodore 64, de computer die Michaël Vanslembrouck had, en een ZX Spectrum, de computer die Ron Mukherjee had.

Achteraf gezien was het natuurlijk zo dat de C64 mijlen veel beter was dan de Spectrum, al was het maar omdat hij een echt disk drive had, en echt geluid, en betere kleuren, en meer geheugen. Ik kan mij eigenlijk nog altijd niet goed herinneren waarom ik altijd meer voelde voor de Spectrum, zelfs nadat we met ons gedrieën bij Michaël thuis–de Veneziana!–heelder namiddagen Zork gespeeld hadden (put newspaper under door!), en Summer Games (het enige spel waar masturbatie een goede oefening voor was), en zelfs na Mission Impossible (Another Visitor! Stay A While! Staaaaaayyy Forever!!).

Enfin, plots was er een kennis van een kennis op school die een ZX Spectrum tweedehands verkocht, voor 4000 frank, met een datarecorder (een cassetterecorder dus) en een hele zak cassettes. We zijn er de dag zelf nog met mijn vader om gereden. Ha, de dagen van programma’s intypen–het eerste dat ik ooit intypte was Warlock, een soort wampus-achtig ding, maar dan met minder grafieken. Ha, de dagen van spelletjes op cassettes inladen. Van gaan zagen bij Ron of ik nog eens een spelleje mocht copiëren dat hij van Grison had mogen kopiëren.

De dagen dat mensen met vaders die dubbele cassettedecks hadden plots heel erg populair werden. Dat we naar Philip Arickx gingen en dat ik voor het eerst een Macintosh zag (en daarvoor eigenlijk ook een Apple //e, schoooooooone computer).

Zucht. De cyclus, die ik ondertussen al zoveel keer meegemaakt heb, van programma’s copiëren, dan programma’s kopen, en dan uit armoe zelf programma’s maken, die bij de ZX Spectrum culmineerde in een korte affaire met Z80-asembly.

En Home Computer! De winkel toen nog in de Kortrijksepoortstraat!

En Dun Darach! En Alien 8! En Highway Encounter!!

En Elite! De Lenslok die niet goed werkte omdat het bij ons op de grote TV in de living te spelen was!

En Nodes of Yesod! (nodesh of yeshod by odin computer graphicsh)

En al die ongelooflijk goeie dingen: The Quill om adventures mee te maken! The Artist om mee te tekenen!

En hoeveel joysticks we dar niet voor gekocht hebben. Quickshots natuurlijk, met AutoFire en alles, en vieze goedkope brol me vreemde vormen, maar de allerbeste bleef de zwarte The Arcade van bij Home Computer, zo stevig dat er iemand zijn hoofd mee in te slaan was, met microswitches als muizenvallen.

Het keyboard van de Spectrum heeft het dan uiteindelijk ook nog begeven, en ik heb dan Ron zijn keyboard overgekocht, hij had een “echt” gekocht, met “echte” toetsen, niet die hand of a dead man kauwgomtoetsen zoals bij het origineel.

En dan een Atari 1040STf gekocht. En dan een Tandy 100EX.

Bimbam de klokken! Ik zal niet meer locked out geraken! Het was een onverlaat die op sql32gent1 een SQL Server Agent automatisch liet opstarten, en die onder mijnnaam en een oud paswoord liet draaien. Elke ochtend van 7u10 tot ’s avond 23u35 of zo. Dat ding ging dus om de zoveel tijd proberen inloggen. Het zal wel afhankelijk geweest zijn van veranderingen in databases, of misschien van de load of iets in die zin, zodat het niet echt regelmatig was.

Wat er ook van weze: het is opgelost! Ik ben weer een volwaardig lid van het domain!

Tussen de goeie tv-programma’s door (een Best Of van Top Gear, Ray Mears en straks 24) ben ik mij zorgen aan het maken over de lay-out van mijn boekenapplicatie.

De Microsoft Accessapplicatie doet alles wat er redelijkerwijs van verwacht kan worden, het Delphi-ding deed ongeveer alles wat ik nu al heb in C#, maar nu wordt het decision time. Voor de lay-out toch.

Dat blauw veld voor de titel is een erfenis van Access, waar dat misschien al tien jaar zo staat. Ik ben helemaal bereid om het te veranderen, maar ik heb niet echt een precies idee van hoe ik de rest nog zal doen. Er moet zó veel op dat form, en het kan gewoon niet anders dan met tabs, maar ik moet er echt nog op zoeken.

Dat is in mijn ervaring trouwens de beste manier om in slaap te geraken: nadenken over programmeren en interfaces en dingen.

De mens van Everything Burns was redelijk kwaad op Google:

Great. Google sold my email address to spammers. I know this because I am in the habit of using unique email addresses if I give out an address on the web. Today I got a spam addressed to jimfl+google, the address I used to sign up for downloading the Google API.

Da’s wat ik ook doe, met die adressen. Bijzonder handig, maar ik heb zo nog geen abuse-achtige dingen meeemaakt, spijtig. Enfin, die mens stuurt een boze mail naar de mannen van Google, en krijgt daarop het volgende antwoord:

Mr. Flanagan,

Please allow us to apologize for any inconvenience due to our, admittedly, questionabe business practices. You can be assured that your email address, as long as it doesn’t change, will not be included in any further transactions of this sort.

By way of apology, the top result for the search term “Jim Flanagan” will return your site for the next year. You will also receive a check for $1000, and a pair of “I’m Feeling Lucky Boxer Shorts” (We will require your mailing address, and underwear size for this).

Regards,
Sergey Brin

Bah. Gelukzak.