’t Is bijna weekend joechei!

Werk werk werk even slapen werk werk vergadering werk auto vergadering vergadering vergadering trein vergadering vergadering trein Queer as Folk ugh moe slapen.

Ugh. Sweet Jesus, het is me het dagje wel geweest.

Soundtrack voor vanavond:

• Body Count — machtig! groots! fantastisch! en precies hoe ik mij vanavond voel! I’m Ice motherfucking T, bitch! Ongelooflijk dat die plaat al bijna 12 jaar oud is.


• Warren Zevon, A Quiet Normal Life. Omdat hij haast dood is, en het tijd wordt dat ik naar andere dingen van hem begin te luisteren naast Transverse City.


• Kraftwerk, Electric Café en Computer World. Ontdekt samen met The Residents, en onlosmakelijk verbonden aan mijn laatste twee jaar op de humaniora. Toen het leven nog gemakkelijk was en ik dacht dat het alleen maar beter kon. Ha. Ha. Ha.


• Richard Clayderman, Piano & Romance. Omdat ik tegen dan al redelijk moe zal zijn maar nog niet moe genoeg om weer luide muziek te hebben. Ik ben jarenlang bij Eric Cambie op oogartsbezoek geweest, en die heeft–zonder overdrijven–tussen 1976 en 1987 Richard Clayderman op een continuë loop, ik denk zelfs een 8-track, in zijn wachtkamer gespeeld. Ballade pour Adeline is onlosmakelijk verbonden aan oogontstekingen, kapotte brillen en verloren contactlenzen.


• Neil Diamond, Jonathan Livingstone Seagull. Ik draai eigenlijk al jaren in cirkels rond muziek van als ik jonger was (neurotisch? moi?),en muzieker van wanneer ik jonger was dan dit kan moeilijk zijn. Hoeveel honderd keer mijn vader de tekst aan de keukentafel heeft moeten vertalen! En dat ik die tekst gelijk een idioot op zolder heb zitten overtypen op mijn vader zijn ouwe Adler, en dan later met mijn broer samen op de IBM Selectric die hij van de universiteit naar huis had gebracht voor zijn doctoraat en naast de muziekinstallatie in de hoek van de living had gezet, en nog later in de living op de Apricot F10 die Francis naast een palet had gevonden… Tsss.


• Bo Hansson, Lord of the Rings. Ook zo’n ding van in de jaren ’70 bij ons thuis. Als ik erover nadenk, dan had ik Hansson in mijn hoofd als ik het boek jaren later gelezen heb, en eigenlijk nu nog altijd.

Ik heb gisteren een kast uit onze slaapkamer gedemonteerd en naar beneden gesleurd, en ook wat planken van onder het bouwstof gehaald en bij de kast beneden gezet.

Dat bouwstof is in mijn poriën gekropen, ik denk dat ik vannacht ga doodgaan van allergie.

It never rains but it bloody pours. Stomme computer wil niet mee, én ik heb geen cola meer: nog drie halve liters en ik zit zonder.

Enfin: programma voor vanavond/nacht: pgeu templates, kust fo, xml feedback en structuur. Blecch.

Zucht. Ich bin so müde.

Da’s nu al de vierde dinsdagnacht op rij dat ik zal doorwerken. Da’s toch gewoon niet houdbaar? En het is niet alsof ik de rest van de dagen op mijn handen zit of zo, het is gewoon dat het altijd allemaal op dinsdagen samen valt.

Zo zit ik vandaag de hele dag met sollicitanten bezig. Stort achter mijn rug de wereld in, ik zou het nog niet geweten hebben.

Ik zie er zó tegenop… bah.

Bar Signs van Modern Drunkard Magazine.

Oooooo Raymond van het Groenewoud zingt live 2 Meisjes. Zo mooi. En Lydia en Deborah slaan aan het bleiren.

I’m with them all the way. O zo’n schoon liedje.

Zozo. De finale van Expeditie Robinson. Nolleke heeft helemaal geen behoefte aan wat dan ook uit te praten. Ugh! En ik die dacht dat ik van dat takkewijf voor altijd af was!

Eens kijken wat het effect op de hits is als ik de naam van mijn weblog verander.

De tijd vliegt. ’t Is van Expeditie Robinson de laatste aflevering.

Hehe. Ze kondigen de winnaar pas aan als iedereen terug is in Europa.

Ik ben beenmoe. En ik moet naar het wc.

’t Leven is hard. Gelukkig is Big Brother gedaan.

Kijk hierzie, Zelie getekend gisteren. Zelie en mama en papa en Louis. Let op mijn baard 🙂

(ik ben degene die Louis in zijn armen heeft)

Pff, ik moet hier zwaar fotogravurewerk voor Iwein zitten doen. Als ik toch bezig ben, zal ik Zelie haar tekening van gisteren maar direkt inscannen zeker?