Quousque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? Quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? Quem ad finem sese effrenata iactabit audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri conjurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum ignorare arbitraris?
O tempora, o mores! Senatus haec intellegit, consul videt; hic tamen vivit. Vivit? Immo vero etiam in senatum venit, fit publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum quemque nostrum.
Cicero is wel wijs. De biografie van Everitt is ook echt wel goed. En dat al die teksten gewoon nog bestaan, fantastisch. En dan hoe hij Catilina in de grond praat! “Hoe lang ga je ons geduld nog op de proef stellen, Catilina?” Miljaar da’s allemaal schoon gezegd.
En beeld het u in: Cicero als consul, Catilina, die niet weet dat het lief van één van zijn handlangers alles rapporteert aan de vrouw van Cicero, en dan zo’n speech over u krijgen! Ik zou daar zo graag bij geweest zijn!