Ik denk dat Stijn het opgegeven heeft om in zijn weblog te schrijven.

Conspiracy theories! Getcher conspiracy theories!

De doos waarin de beenderen van de broer van Christus zouden gelegen hebben is in het transport naar Canada beschadigd. Nog geen details bekend. Michael Baigent scherpt alvast zijn potlood.

Vreemde Google zoekopdrachten vandaag (naast de dagelijkse boygirlbang, Veronique De Kock St Tropez en ondertussen ook Naked Nude Olsen Twins):

• naaktfoto’s jongens van 16/17 jaar
  
• zwerftocht met Korilu van Thea Beckman
  
• requiem van Mozart
  
• the name of the rose samenvatting
  
• zonnebank cam
  
• crotchcam
  
• tv out waarom grijs scherm
  
• sprookjes porn
  
• “real doll the movie”

Urgh: er zit in het asielcentrum in afwachting van deportatie een familie uit Georgië, met een dochtertje van vier. Ze woonden al jaren bij een onthaalgezin ergens in Wallonië, en nu moeten ze weg. Dat zou toch niet mogen. Och here dat meisje. En haar vriendinnetjes van op school komen protesteren aan het asielcentrum, vies vies vies.

Note to self: nooit meer de stad ingaan met geld op zak. Of bankkaarten. Of kredietkaarten.

Ik ben daarjuist nieuwe schoenen gaan kopen, of beter: Sandra heeft mij wetens en willens met geld op zak om schoenen gestuurd. Akkoord, de schoenen die ik had waren kapot (de buitenzool kwam los van de binnenzool en de bovenkant van de onderkant, als het regende werd mijn rechtervoet zeiknat). Maar ik moest twee keer langs de FNAC gaan! Eén keer in het gaan kijken of mijn loon al gestort was, en één keer met de wetenschap dat het loon gestort was en dat ik dus wel degelijk genoeg geld op de rekening had staan.

Ik ga dus de volgende keer met gepast geld en zonder omwegen naar de schoenenwinkel. Ik heb schandalig te veel geld uitgegeven.

Maar wel aan goeie dingen! Zoals daar zijn: een CD van Gülseren, de nieuwe boeken van Forta, de volledige reeks van I, Claudius op DVD, en alles van Brassens dat ik nog niet had.

Ik had al een hoop van Brassens, en het volledige werk op cassette gekopieerd van de prachtige met jute bekleedde LP-box die mijn jeugd aan de platenspeler bij mijn ouders gedomineerd heeft. En nu heb ik dus La Mauvaise Réputation, het volledige werk op CD in een jute-achtige box.

In het forum van de FNAC was er een mini-concert van Gülseren, een franse zangeres / cabarettière / percussioniste geboren in Turkije. Ik heb het concert zelf niet helemaal meegemakt wegens geen zin om met mijn armen vol pakjes in een kleine ruimte vol andere mensen te blijven staan, maar ik heb wel de hele voorbereiding van het concert meegemaakt. En ik heb er direkt mijn conclusie uit getrokken: als de weerlicht terug naar boven en (het enige) exemplaar van haar debuut-CD gekocht. Echt goed.

Ik heb dan ook maar Forta’s twee nieuwe boeken over ColdFusion MX gekocht, van Reality ColdFusion. Niet dat ik denk dat we er veel van gaan leren, maar bon, een mens weet maar nooit 🙂

En uiteraard I, Claudius. Ik herinner me dat van vroeger, toen we in de zomer nog naar het huis van mijn grootouders in Knokke gingen. We keken ’s avonds naar het kleine zwartwit-tv-tje dat hier nu beneden in het achterhuis staat, en aan de zee konden we toen BBC ontvangen, dat in de rest van het land niet op de kabel zat. De kabel? Wat zeg ik, er wàs toen nog helemaal geen kabel! ’t Is pas jaren later dat we zo’n convertorbakje met een roze legende erbij kregen, letters van A tot Z, het klak-klak-klak bij het verzetten van de kanalen, ha, waar is de tijd?

…maar ik vergeet wat ik aan het zeggen was: we keken ’s avonds veel naar BBC, en net toen werd I, Claudius uitgezonden. Mijn broer en ik, vijf en zes, en geen woord Engels machtig behalve Neil Diamond-lyrics, keken er niet naar maar hebben het wel passief meegemaakt. Mijn ouders waren er weg van.

Thuis hadden mijn ouders elk hun bibliotheek op zolder, maar vreemd genoeg waren er een een paar boeken die jarenlang in hun slaapkamer bleven liggen. Eén van die boeken was een nederlandse vertaling van Graves’ boek, Ik Claudius, waar ik in de loop van de jaren keer op keer in begon, om het na een paar dagen proberen op te geven. (Een ander boek dat daar ook jaren heeft gelegen, was Creatief Visualiseren, een boek vol gruwelijke new age-zever, brr.)

In mijn tweede jaar humariora ging het in de les geschiedenis over het Romeinse Rijk. We hadden een fantastische leraar, Johan Stragier, die ons behandelde als waren we universiteitsstudenten, ex cathedra les gaf, zijn eigen afkortingssysteem had (kleine p voor plebejers, grote P voor patriciërs, CH voor Cursus Honorum, gaifzf voor geen aantekeningen in Fragmenta–onze grammatica, hij gaf ook Latijn–zoniet fotokopie), en als geen ander kon vertellen.

Hij gaf zó goed les en ik luisterde er zó geboeid naar dat mijn nota’s, om de één of andere reden in paarse inkt in een minuskuul eigeel notaboekje, serieus minder dan leesbaar en volledig waren. Voor het examen heb ik dan maar mijn toevlucht genomen tot een negentiende-eeuwse franse vertaling van Suetonius’ De Vita Caesarum in wel twintig met leer ingebonden delen (leve de bibliotheek van mijn vader).

Ik heb toen nog eens Ik Claudius bovengehaald, maar ik kan me niet herinneren dat ik er veel verder in geraakt ben.

Het is pas een paar jaar later dat ik langs een omweg tot I, Claudius gekomen ben. Via Aleister Crowley, om precies te zijn. Aleister Crowley, en van daar naar Madame Blavatsky, en van daar naar Frazer’s Golden Bough, en van daar naar Graves’s The White Goddess en King Jesus en Count Belisarius. En pas van daar naar I, Claudius en Claudius The God.

En moet het net dan zijn dat kanaaltwee, toen nog Ka2 en op zoek naar meerwaardekijkers en dus met goeie programmering, besloot om de serie opnieuw uit te zenden. Ik heb elke aflevering van begin tot einde enorm graag gezien. Come to think of it: ik was maar een paar jaar jonger dan mijn ouders toen zij er aan de zee naar keken, en het was op dezelfde TC, het zwartwit-ding dat hier nog beneden staat.

En nu heb ik dus alle dertien afleveringen op DVD. Ik zou eigenlijk de TV uit het achterhuis moeten halen en ze daarop bekijken.

“The Story of Mel”. Normaal gezien zou ik hier een link naar geven, maar in de geest van het internet en hoe het verhaal al op duizend-en-één site staat…

En lees vooral ook Real Programmers Don’t Use Pascal.

’t Is wel interessant op NatGeo, met een reportage over een gereincarneerde lama in Nieuwzeeland. Pfjaaaa… Een gastje van zes jaar, toevallig de zoon van twee tibetanen in de lokale tempel. ’t Ziet er een ettertje uit.

Maar ik houd het niet meer uit van de moeheid. Ik ga naar bed, so there. Morgen moet ik ook al niet opstaan, wat een weelde! Sandra gaat met de kinderen gaan zwemmen, en in de namiddag naar Oudenaarde naar de kapper.

Eerst zien en dan geloven, en OK, het is Counterpunch, maar toch:

According to a classified document prepared for Rumsfeld by his Defense Science Board, the new organization–the “Proactive, Preemptive Operations Group (P2OG)”–will carry out secret missions designed to “stimulate reactions” among terrorist groups, provoking them into committing violent acts which would then expose them to “counterattack” by U.S. forces.

In other words–and let’s say this plainly, clearly and soberly, so that no one can mistake the intention of Rumsfeld’s plan–the United States government is planning to use “cover and deception” and secret military operations to provoke murderous terrorist attacks on innocent people. Let’s say it again: Donald Rumsfeld, Dick Cheney, George W. Bush and the other members of the unelected regime in Washington plan to deliberately foment the murder of innocent people–your family, your friends, your lovers, you–in order to further their geopolitical ambitions. [Counterpunch]

Tsk tsk tsk.

Tom the Dancing Bug: Irak’s Next President. De grijnzende chimpansee zelf zou het waarschijnlijk nog letterlijk opnemen ook. Bah.

Heh, een mens leert alle dagen bij:

Besonders schnell hilft Optalidon wenn man die Tabletten mit einem heißen Getränk einnimmt. [Dooyoo.de]

Dat weten we dan voor het vervolg: twee pillen met oplospreisoep in plaats van Cola Light.

Ik zou mij niet druk mogen maken over osteopathie en homeopathie en dingen. Placebo-effekten zijn prachtig. Ik vraag mij alleen af of iemand die ervan afweet er nog deugd van kan hebben.

Is het zoals sommige optische illusies, waar we met geen moeite de illusie kunnen doorbreken? Zoals de onomkeerbare polariteit van een masker?

Of is het zoals de wet van Murphy, “de auto wassen om het te doen regenen lukt niet”?

Als ik hoofdpijn heb, pak ik Optalidon. Ik las een review op Dooyoo.de:

Als schwer arbeitender Computeruser sind Kopfschmerzen schon fast mein Hobby geworden. Ich nehme meistens Optalidon, da ich die Tablette sehr gut vertrage, gut schlucken kann (Pillen ohne Überzug hängen meist irgendwo im Hals fest oder zerkrümeln gleich im Mund) und bei ganz harten Fällen auch zwei nehmen kann, ohne mich gleich wie ein zugekiffter Junkie zu fühlen. Als störend empfinde ich nur die Farbe. Das klingt vielleicht ein bißchen albern, aber die Dinger sind derart grell pink, daß sie schon ungesund aussehen.

Ik pak Optalidon om dezelfde redenen (veel hoofdpijn wegens computer waarschijnlijk, en de pillen gemakkelijk te slikken–alhoewel ik ze toch liefst met vloeistof pak en per twee). Maar beseft die brave mens dat het wetenschappelijk aangetoond is dat roze medikamenten een hogere placebo-factor hebben? Dat het wellicht is omdat het er zo onnatuurlijk uitziet dat ze “beter” werken? Ik weet dat nu, en toch heb ik nog de indruk dat het met Optalidon beter gaat dan met andere dingen.

Ik weet het niet.

Verdorie, kunnen ze niet gewoon een medicament uitvinden dat het placebo-effect teweegbrengt?

Zo vliegen dat de tijd doet. En op alle mogelijke schalen: het is nu al halfdrie. Het is nu al 2 november. Het is binnenkort 2003. Zelie is straks vier jaar oud, en Louis twee. Binnen een paar jaar zijn mijn ouders bijna zestig. En een paar jaar daarna zijn Sandra en ik veertig.

Zucht.

Kerstmis komt echt wel dichterbij. En het ziet er naar uit dat er (een beetje) schot komt in onze financiële situatie, dus het zou wel eens kunnen zijn dat we binnenkort een nieuwe vloer hebben op het eerste verdiep. En een nieuwe trap naar de keuken. En misschien wel een glazen schuifdeur aan de keuken ook.

WHAT THE FUCK?!?

Sharon zou Bibi Netanyahu minister van buitenlandse zaken maken? Aaaaaa!!!

Machtig goed! Kanaaltwee zendt nog eens The Green Slime uit! Dat was geleden van één van Jan Verheyen’s Nachten Van De Slechte Film. Het is dan ook een ongelooflijk slechte film.

The Green Slime aka After the Destruction of Space Station Gamma: Big Military Operation aka Battle Beyond the Stars aka The Battle of Space Station Gamma aka Death and the Green Slime aka Gamma #3 Big Military Space Operation aka Gamma sango uchu daisakusen. Verenigt het beste van Japan (Godzalliafilms, enfin, het rubber en de regie ervan toch) met het beste van Italië (Luciana Paluzzi! uit Thunderball!) met het beste van Amerikaanse b-films.

Om een idee te geven: de monsters leven op energie, en groeien in een mum van tijd van groen slijm (of groene vloeistof, groene shampoo, hangt een beetje af van de scène) uit tot een soort bruingroene obus met tentakels die aan nylondraad naar boven gehouden wordt. In het midden vanvoor vanboven zich een soort horizontale gleuf waarin rode verf en en ditto oog zitten:

Voor de rest is het standaard b-movie-fare. Monsters, proberen doodschieten, neen! niet schieten, ze groeien met de energie!, etc. etc.

Er zit ook nog een liefdesdriehoek in, en een wetenschapper die zijn hybris (uiteraard) met de dood bekoopt, maar het meest gedenkwaardige is voor mij de manier waarop Robert Horton zijn kapsel de hele film lang gewoon gebeiteld houdt:

En dat kapsel is in de loop van de film geen haar verlegd geraakt. Tsss. De glimlach ook trouwens, gewoon spooky hoe die zelfs in de meest dramatische omstandigheden bleef staan. Wellicht medicatie.

Kijk hier voor een fragment van de film, làchen!