Tag: gelezen

Het was al heel, heel, héél erg lang geleden dat ik nog eens een verzameling kortverhalen gelezen had — en zeggen dat ik dat vroeger zó graag las, dat ik er honderden kon navertellen. En dat ik dan ook deed, vrees ik. Afijn. Een verzamelaar van über-editors Gardner Dozois en George R.R. Martin. Geen damsels in…

Ik dacht: “Ik zou wel eens beginnen lezen aan de nieuwe Resurrection Man, nu hij toch opnieuw gecanceled is”. Maar toen dacht ik: “Zou ik niet eerst eens de oorspronkelijke Resurrection Man lezen, wegens alsdat ik daar namelijk goede dingen over gehoord had?” Een man wordt wakker nadat hij neergeschoten is. Hij had dood moeten…

In 1884 plant occult detective en special agent to Queen Victoria Edward Grey een dolk in het lijk van de Nederlandse warlock Epke Vrooman. Niet zomaar een dolk, natuurlijk: een Lipu-dolk, gemaakt in een Tibetaans klooster, speciaal om demonen te verslaan. Dat gebeurde op een schip, waarvan de bemanning eigenlijk ook al dood was, en uiteindelijk vergaat…

Ik zat een béétje met een indigestie van Wheel of Time, en dus heb ik me in het wat kortere werk gestort: kortverhalen en comics. Ah, Conan. Ik had People of the Black Circle, het origineel, een halve eeuw geleden gelezen (in het Frans, denk ik zelfs), de comic-versie zag er op het eerste zicht…

Godverdomme en miljaardedju en gelijkaardige. Ik had het kunnen vermoeden: het einde lag natuurlijk al vast vóór Sanderson de mantel van Jordan overnam, en daar was niet zo enorm veel bewegingsruimte — om er nog niet van te spreken dat de hele epiloog van het boek letterlijk door Jordan zelf geschreven was, jaren geleden. Dit…

Robert Jordan had elf boeken geschreven, en hij was van plan om de hele reeks af te maken in één laatste boek. Dat was, had ik begrepen, ook in eerste instantie de instructie voor Brandon Sanderson: maak de reeks af, hier zijn de notities, op één boek moet dat zo ongeveer lukken. Ik had er…

Boek elf was een sprankeltje hoop na duizenden en duizenden bladzijden niet echt zo goede boeken. Het was ook meteen het laatste boek van Jordan: daarna was hij namelijk dood. Het was absoluut niet gezegd dat de reeks degelijk af zou geraken, want met nog maar één boek te gaan en heelder reeksen plot points op…

Ho-hum, dacht ik, daar we weer. Veel te veel omschrijving, een plot zo snel als een hommel die in een pot honing zwemt… Hola! Ergens na een hoofdstuk of twee dacht ik plots dat ik een andere auteur aan het lezen was. Ik heb het voor de zekerheid nagekeken on-line, maar nee hoor: dit elfde…

Okay, vervolg van vervolg van vervolg (van vervolg, etc.). Deel tién. En nog maar eens honderden bladzijden van, euh, niet erg veel actie, deze keer de pro-versie: echt helemaal niets. Ik denk dat het ondertussen bijna drieduizend bladzijden geleden is dat het écht vooruit ging. Zei ik dat er beterschap kwam? Helaas, neen. Een hele reeks hoofdstukken met…

Zo, kijk nu, er komt zowaar beterschap in Jordan’s schrijven. Ik had al bij het vorige boek de indruk dat er bij zijn uitgever eindelijk iemand besloten had om het overdreven trekken aan haar en platstrijken van rokken er uit te wippen, maar hier viel zowaar Faile (al een paar boeken de vleesgeworden irritante jaloezie) mee als karakter. En…

Kan het nog trager dan boek 7? Jazeker! Ik overdrijf niet: meer dan 200 bladzijden aan een stuk zijn gebekvecht tussen een hele reeks vrouwen te paard op weg naar een boerderij. (Alle verschillende Sea Folk-personages zijn trouwens van “interessant en intrigerend” in het begin ondertussen helemaal overgeslaan naar “arrogant en saai”. Bleh.) Perrin is,…

Oh boy. Het wordt echt wel moeilijk om nog iets te schrijven. Euh ja, deel 7, precies de helft van de reeks. Het plot is zo ongeveer volledig stil gevallen. De omschrijvingen worden langer en langer, de vrouwelijke personages zijn nog karikaturaler dan ze al waren, idem voor de mannelijke. Armen worden onder borsten gekruisd, kledij…

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb bij “memoires” altijd het beeld van een dik, dik boekwerk, met een uitgebreide index. Niet zo bij deze memoires van Luc Van der Kelen, grote meneer in de journalistiek (zoals dat dan heet), twintig jaar lang auteur van dagelijkse opinie bij Het Laatste Nieuws, gerespecteerd…

Kijk nu, bijna hetzelfde als Fires of Heaven: het had veel korter gekund, en de herhaling is zo overdreven dat het soms lachwekkend wordt. Knippenplak uit een review online: This is another metropolitan-city-phonebook-sized novel with a potentially interesting story that is bogged down by its excruciatingly slow pace, regular insertions of backstory, constant descriptions of…

Zo, we zijn in het midden toegekomen. Het lange, lange midden van de serie. Het tempo doet denken aan een gletsjer: traag maar gestaag, soms eens een opstoot. De gewoonte van Jordan om alles nog eens allemaal te herhalen (en te herhalen, en te herhalen) begint wat op de zenuwen te werken. De in het…