Het heeft zijn voordelen, in Brugge werken—veel kant en chocolade zien, veel toeristen ook—maar het heeft ook zijn nadelen.

Eén nadeel, om precies te zijn: dat ik niet op tijd thuis ben. Als ik om 17u45 stop met werken, kan ik de trein van 18u03 pakken, ben ik ergens tussen 18u38 en 18u45 aan de Dampoort, en als ik dan een beetje geluk heb met de bus, geraak ik om pakweg 19u thuis.

Net op tijd om de kinderen in bed te zien kruipen. Which is not nice: ik zie ze tijdens de week ’s morgens een half uur, en ’s avonds niet. En het was juist mijn highlight van de dag dat ik ze kon vragen hoe het was op school.

Een geluk dat we op het werk zoiets als glij-uren hebben: vroeger toekomen is vroeger mogen weggaan. Alwaar ik dus vanaf morgen gebruik van ga maken. Met de fiets naar het station, een uur vroeger gaan werken, een uur vroeger naar huis, met de fiets naar huis terug. En dus, met wat geluk, een uur meer kinderen per dag.

Trouwens nog een argument om een GSM te kopen: anders was ik gewoon elke dag uren aan een stuk incommunicado—wat een gedacht, in het jaar 2005!

update maandagochtend: buiten keelontsteking gerekend. Koorts en een keel als schuurpapier—linea recta terug naar de dokter.