Wat er mij aan doet

Wat er mij aan doet denken: toen we bij Sofie en Andy waren voor de geboorte van Emil. Op een bepaald ogenblik komt het erop dat Zelie sommige woorden consistent niet zegt, of anders dan ze zou moeten, al weet ze heel goed wat het eigenlijk is. Dolfijn voor “fontein”, of krokodil voor “broccoli” bijvoorbeeld.

Ik weet niet meer wie het allemaal was (ik en namen!), maar rechtover mij zaten toen een stuk of drie loebassen, die er niet beter op vonden om de volgend keer dat Zelie voorbij kwam, er haar toch wel over te beginnen pesten! Zo van “a zelie, hebt gij nog veel krokodil gegeten? of was het dolfijn, ha, ha?”

Ik had ze kunnen kelen! Zo typisch gedrag van een groepje idioten op school die iemand anders in groep staan uit te greiten. Als ik op dat ogenblik niet bij familie zat, ik was gewoon weggegaan.