Zelie was er vanmorgen om kwart na zes.

Mijn eigen schuld natuurlijk. Ze wordt in het weekend waarschijnlijk altijd rond die tijd wakker, en dan ligt ze nog een half uur of drie kwartier in haar bed te spelen. Als het haar beu wordt, zo rond zeven uur, begint ze te roepen (“ma! maaa! ma! màààà!!!), en als we er dan niet snel genoeg bij zijn, begint ze te wenen.

Nu steekt dat mij al drie jaar redelijk tegen, en ik ben ze al een paar weken aan het proberen ervan te overtuigen om ‘s morgens niet te roepen of te wenen, maar gewoon uit haar bed te kruipen, naar beneden te komen, en mij wakker te komen maken.

En da’s voor de eerste keer in haar leven gelukt, vanmorgen. Om kwart na zes dus.

Nadeel is dat ze er wel een eind vroeger is, maar dat weegt niet op tegen wakker worden met het pitter-patter van kleine voetjes in de gang, en dan zo’n lachend gezichtje aan het bed…

Al met al: hopen dat ze het zo houdt.

Volgende stap: wakker worden en zelf eten klaarmaken en ons laten uitslapen tot na de middag. Wishful thinking zeker? 🙂