Geh. Now I’ve done it.

Het meesterplan was om de mieren te bestuderen: een Kellog’s Honey Popsje op een steen leggen, en dan wachten en kijken wat de mieren in de buurt deden. Er zat er direkt één op, en die is drie kwartier op blijven zitten, met af en aan om de paar minuten een andere mier erbij. Dan is die eerste mier vertrokken, of beter, is ze afgelost door een andere, die er ook zo’n drie kwartier op gezeten heeft.

Ongeveer een uur na het begin van het experiment kwam er een heel kleine mier aan, die dit deed:

Telkens traag naar het ding lopen, en er nauwelijks aan komen, en dan gelijk een zot weer weglopen. En dan terugkomen. Dus zo’n hele feromonenster rond die suikerbron gelegd, vermoed ik.

In ieder geval ging het daarna een stuk sneller: op een half uurtje zater er constant een stuk of zes, zeven mieren op. En alle mieren die op die ene steen voorbijkwamen, werden gelijk door een magneet aangetrokken.

Maar, eum, ja, bijna twee uur roerloos liggen kijken naar mieren, in de volle zon, da’s dus niet zo slim. Ik heb mijzelf heeltegans verbrand:

Enfin, Flammazine aangedaan, ’t zal wel beteren.