Dure eden: nooit meer! Nooit ofte nimmer, nóóit doe ik nog nachten door voor ’t werk! Niemals! Jamais!

Zucht. Er moest een offerte af zijn, ik ontzag het me om later te werken om ze vrijdag nog te doen, zo van “ik doe het zaterdag wel”. En dan zaterdag van “ik zal het zondagochtend wel doen, ik moet toch opstaan”.

Peter had al één stuk gedaan, en ik had afgesproken met Alain om maanagochtend alles in definitieve vorm te gieten en uit te printen. En tegen zondagavond had ik min of meer gedaan met het stuk dat ik zou doen, alles A-OK, joechei! En toen kwam ik aan puntje 3.1.2, en kon ik me voor de dooie dood niet herinneren of Peter dit had gedaan of niet. Maar, zei het bestek, 3.1.2. is vitaal! Maar, herinnerde ik me, Peter z’n stuk staat op het netwerk en de The Powers That Be aan het systeembeheer krijgen het VPN met mijn laptop niet aan de praat dus ik geraak niet op bovenvermeld netwerk!

En dus zat er niets anders op dan naar het werk te komen.

En dus zit ik hier nu.

Mezelf te vervloeken dat ik het vrijdag niet afgemaakt heb.

Bleh.