We zaten vanmiddag in de Dampoort, kwestie van iets te eten.

De tafel naast ons aan de ene kant was gereserveerd, aan de andere kant zaten vier collega’s druk bezig. Het soort druk bezig waarbij polyfone ringtones en mission statements en sales targets en dies meer niet van de lucht zijn.

Een tijdje later namen acht collega’s, waaronder iemand die Van Televisie Bekend is, plaats aan de gereserveerde tafel.

Plots, de jongste van de vier naast ons (die met de polyfone ringtoon): “Eei! Ela! Elaba! Yo!” — naar de BV toe.

De BV draait zich beleefd om, met zo’n blik, van “oh shit, daar gaan we weer”.

“Yo! Costa! Costa! Ela! Weettet nog? Costa!!”

Houding van “what the fuck is going on” bij de BV.

“Costa?! ‘Frisco-wafels-ijsjes?’ Allez!! T-shirt!! Costa!!”

Beweging van “ah ja… nu dat ge’t zegt” (en ongetwijfeld ondertussen gedachte van “bloody hell, een figurant of zo zeker?”)

“Allez jong!! Costa! Wa doede gij ier? Drink g’iets?”

De BV was het tegen dan wellicht gróndig beu, en slonk weg richting zijn stoel, met een verontschuldigende glimlach naar zijn collega’s, en achtervolgd door steeds zwakker wordend van twee tafels verder: “Fruitsapke? Allez jong! Costa! Pintje?”

Na nog een paar keer “allez jong, echt geen fruitsapke?” werd het héél erg stil. Gelukkig werd de man gered door zijn (polyfoon ringtonende) GSM.

Al wie binnen hoorsafstand zat, was ondertussen stilletjes weggezakt van plaatsvervangende schaamte.